„Miałam wtedy 14 lat, szliśmy ulicą z rodzicami i zobaczyliśmy że na środku drogi leży pies. Sama wybrała to miejsce, nie potrzebowała już tego życia”

Zrozumiałam to, mając 14 lat, i do dziś pamiętam tamto spotkanie z pięknym psem, który leżał na asfalcie pośrodku drogi.

Wyglądała, jakby wiedziała, że na tym świecie już nikomu nie jest potrzebna. Ale mi na niej zależało, więc zostaliśmy.

Miałam czternaście lat. Wiosna, a prawie już całkowite szczęście! Ostatnie dni nauki, a potem wakacje! Wieczorem wyszłam naprzeciw rodzicom wracającym z pracy, postanowiliśmy się trochę przejść i natknęliśmy się na dziwnego psa.

Leżała wprost na ulicy. Na środku! Kundelek, widać, że młody. I taki… no, beznadziejnie zwyczajny. Do niczego niepodobny. Krótkowłosy, uszy opadają. Na szyi jakiś kawałek czegoś.

– Hej, co ty tu robisz? Przecież tu jeżdżą samochody, wstawaj, wstawaj! – tata podszedł, stanowczo złapał psa za ten strzęp i pociągnął. Posłusznie wstała i ruszyła. Nie patrzyła w oczy, nie była ranna.

Staliśmy nad nią, wzruszając ramionami.

– Co to ma znaczyć? – Tak, wtedy w Brnie było o wiele mniej samochodów, uliczka była bardzo spokojna, ale mimo to jeździły! Pies na pewno nie spadł z Księżyca… A gdzie jest właściciel? Wtedy podeszła do nas jakaś kobieta i opowiedziała, że ten pies leży tu już od godziny.

– Nie widziałam, kiedy przyszła. Ale jesteście już czwartymi osobami, które próbują ją zdjąć z drogi. A ona i tak wraca i się kładzie! Jakaś szalona!

Kucnęłam przy psie i zrozumiałam, że już od niej nie odejdę. Rodzice spojrzeli na siebie i zrozumieli to samo. Z rezygnacją. Mieliśmy już pudla, kota i trzy kotki. A ta piękność wielkością dorównywała dużemu owczarkowi. Co zrobić?

Pies zdawał się mnie w ogóle nie zauważać, niczego nie zauważał, a potem wstał i znowu ruszył na drogę, układając się w to samo miejsce!

Znowu ją odciągnęliśmy, a ja siedziałam, kurczowo trzymając się tego kawałka przy jej szyi i zastanawiałam się, czy już pora płakać, czy może i tak ją zabierzemy? W końcu w wieku czternastu lat to trochę nie wypada…

Podeszła do nas kolejna kobieta, powiedziała, że mieszka niedaleko, i wyjaśniła, skąd jest ten pies. Jak to zwykle bywa. Szczeniaczek, milutki, słodziutki. Mieszkała z dziećmi. Urosła, stała się niepotrzebna. Patrzcie, jaka duża, jak koń! Wyrzucili ją. Zaczęła mieszkać przy domu, na placu zabaw.

Sami rozumiecie, dokąd miała pójść? Przecież właściciele i ich dzieci byli tutaj. Całe życie i wszystko, co miała! Wezwali odłów zwierząt. Jakimś cudem się wydostała, nie wiem jak. Ten strzęp to z odłowu. Kiedy ją wyrzucali, zabrali jej obrożę. Na placu zabaw mieszkała już bez niej. Automatycznie zrywam ten paskudny kawałek i wyrzucam daleko. A kobieta kiwa głową i mówi:

– Biedaczka, pewnie postanowiła, że lepiej, żeby ją potrącił samochód.

Pies, jak na komendę, wstał i znów próbował wejść na drogę. W tym momencie się przełamałam, płaczę, mama też płacze, i próbujemy ją przekonać, żeby poszła z nami. Ale na próżno. Patrzyła tylko na drogę.

Widać było, że nie miała już sił, by żyć, i niczego już nie chciała. Obie kobiety odeszły, a wtedy pojawił się człowiek, który uratował zarówno sytuację, jak i psa. Bardzo interesujący mężczyzna, grzecznie zapytał, czy wszystko w porządku. Z daleka musiał widzieć (i pewnie też słyszeć) moje próby stworzenia fontanny łez.

I podczas gdy mój tata opowiadał mu o psie, widziałam, jak zmieniała się twarz mężczyzny. Zamarł z wściekłości! Ostrożnie mnie odsunął i sam kucnął przy psie.

Jak on ją przekonywał! Opowiadał, tłumaczył cicho. Odeszłam, bo było mi niezręcznie. To było coś… osobistego. I wtedy pies podniósł głowę i pierwszy raz spojrzał na człowieka! Nie na to przeklęte miejsce, gdzie się kładł, żeby zabił ją samochód, ale w oczy! A potem westchnęła i położyła pysk na jego dłoni.

Nie mogliśmy odejść, dopóki nie skończyli rozmowy, a pies z nim nie wstał i nie poszedł obok!

– Nie martwcie się! Teraz będzie z nami. Mam takiego samego psa. Też z wielkimi uszami i szlachetnych krwi! Nawet są do siebie podobne! – zaśmiał się mężczyzna.

– Więc idziemy do domu! Prawda, ślicznotko?

I ona bardzo niepewnie, niezdarnie nawet, pomachała ogonem! Nie, serio, to było coś niesamowitego, kiedy z tego zamarzniętego na śmierć, uparcie zmierzającego ku zagładzie stworzenia, nagle wyłoniła się żywa, ufna, jeszcze całkiem młoda suczka!

Płakałam cały wieczór. Ciągle wyobrażałam sobie, jak nie rozumie, co się stało, dlaczego ją wyrzucili, dlaczego nie pozwalają jej wejść do domu. Jak próbują ją złapać. Jak czeka na pierwszy samochód…

Nie wiem, co nowy właściciel jej powiedział, że wyciągnął ją z tego lodowatego i okropnego koszmaru, ale do dziś go pamiętam i jestem mu bardzo wdzięczna! Może to on pierwszy raz pokazał mi, co mogą zrobić słowa, które potrafią wyciągnąć nawet psa zdecydowanego umrzeć z najstraszniejszej, lodowatej otchłani!

Szli wiosenną, wąską i cichą uliczką. Opuszczał rękę w dół, nie trzymał jej, tylko lekko dotykał jej szyi, a pies szedł obok, co chwilę patrząc mu w oczy.