Historia z życia o tym, jak matka z dwójką dzieci ratowała swoją przyszłość i przeprowadziła się do małej wsi, aby uciec jak najdalej od męża i ojca

Kiedy jedno z rodziców nie jest w stanie wywiązać się ze swoich obowiązków, drugiemu pozostaje podjęcie radykalnych kroków, takich jak przeprowadzka.

Po raz pierwszy w ciągu dziesięciu lat małżeństwa ona zdecydowała się na tajemniczy krok, co było zupełnie niezgodne z jej charakterem. Jej mąż, który kiedyś był przystojnym i atrakcyjnym mężczyzną, stopniowo przemienił się w wyniszczoną istotę, żywiącą się jedynie alkoholem.

Może i dalej znosiłaby jego spuchniętą twarz, zamglone oczy i poranny zapach alkoholu w sypialni, gdyby nie widziała strachu w oczach dzieci za każdym razem, gdy wychodziła na nocną zmianę, zostawiając ich z człowiekiem, którego trudno było teraz nazwać ojcem.

Dziś odwiedziła małą miejscowość niedaleko ich miasta. Miejsce to okazało się urocze i malownicze. Wszędzie rosły smukłe klony, ścieżki tonęły w zieleni, a kwitnące aksamitki ozdabiały aleje.

Miejscowi byli uprzejmi i witali się, nawet jeśli nie byliście znajomymi. Wokół panowała cisza i spokój, które napełniały serce lekkością i spokojem. W ich mieście czegoś takiego już dawno nie było. Miejsce to jej się spodobało i była pewna, że dzieciom również przypadnie do gustu.

Właścicielka domu, który kobieta oglądała w celu zakupu, okazała się bardzo miłą osobą. W tym domu mieszkała jej matka, która odeszła kilka lat temu. Dom okazał się zbędny dla córki, więc była gotowa sprzedać go prawie za bezcen.

Umówiły się na rozłożenie płatności na raty. Tej nocy dwudziestoośmioletnia kobieta, matka dwojga dzieci i żona alkoholika, po raz pierwszy od długiego czasu spała spokojnie. Ona i jej dzieci miały teraz przyszłość, którą zamierzała uczynić szczęśliwą.

Pakowali się pospiesznie wcześnie rano, gdy mąż był jeszcze w pracy i miał wrócić do domu. Zabrali tylko to, co najpotrzebniejsze. Mała córka płakała, gdy mama odmówiła zabrania jej dużego misia. „Kochanie, on zajmuje zbyt wiele miejsca.

Kiedy przyjedziemy do nowego domu, obiecuję, że kupię ci innego”, uspokajała ją matka. Podczas gdy dziewczynka ze łzami żegnała się ze swoją ulubioną zabawką, starszy syn milcząco pomagał matce załadować rzeczy do taksówki.

Nie zadawał zbędnych pytań, nie interesował się, dokąd jadą i co będzie z jego przyjaciółmi oraz szkołą. Wydawało się, że w tak młodym wieku myślał już jak dorosły mężczyzna. Było mu wszystko jedno, dokąd zabierze ich samochód, byleby tylko jak najdalej od ojca i od tego życia, w którym żyli do tej pory.

Pomimo że niektóre walizki były dość ciężkie, chłopiec nie narzekał. Dorastał na prawdziwego mężczyznę, który miał bronić swoich dziewcząt. Kobieta ostatni raz rzuciła okiem na mieszkanie, do którego mąż kiedyś wniósł ją na rękach podczas ich pierwszej nocy poślubnej.

Tutaj doświadczyła radości macierzyństwa, dorosła, zmądrzała i rozczarowała się swoją miłością. Myślała, że będzie jej smutno, ale w duszy czuła spokój. Wszystko, co się dzieje, dzieje się na lepsze.

Jedyną rzeczą, która naprawdę ją martwiła, było to, aby mąż ich nie szukał. W swojej pracy opowiadała, że wyjedzie mieszkać do ciotki w inne miasto, którego nazwy „przypadkowo” zapomniała wspomnieć. Nie chciała, aby ktoś wiedział, dokąd się udają.

Nowy dom przywitał swoich mieszkańców małymi oknami, skromnymi pokojami, dużym podwórzem i zaniedbanym ogrodem. Wszyscy razem od razu zabrali się do pracy.

Matka z córką zajęły się generalnym sprzątaniem, podczas gdy syn, czując się najstarszym mężczyzną w domu, obszedł teren, oceniając, gdzie będzie musiał przyłożyć swoją męską rękę.

Niektóre deski ogrodzenia odpadły, trzeba będzie je wymienić. W ogrodzie było wiele starych pni, które trzeba będzie wykopać. Ogród był zarośnięty i wymagał poważnej pielęgnacji.

Wieczorem usiedli do kolacji pod starą jabłonią. Wiele jej gałęzi już uschło, ale wciąż rodziła owoce, jakby mając nadzieję, że ucieszą nowych gospodarzy. Kobieta patrzyła na drzewo i myślała, że są do siebie podobne.

Wiele lat jej życia zwiędło, jak te gałęzie, których już nie da się przywrócić ani odnowić, ale nie traciła nadziei. Będzie dalej pracować, aby uczynić swoje dzieci szczęśliwymi.

Kolejne kilka miesięcy minęło na ciężkiej pracy. Wychodzili z domu wczesnym rankiem i wracali późnym wieczorem, zmęczeni, ale zadowoleni, że tchnęli nowe życie w to miejsce. Nikt nie narzekał, nikt siebie nie żałował, każdy starał się dla wspólnego dobra.

Mała córka szybko zapomniała o swoim misiu, gdy znalazła na drodze porzuconego kotka. Przyniosła go do matki, wychudzonego, z zapalonymi oczkami i rzadką sierścią. Nowego pupila nazwała Puszkiem i poprosiła, aby go zatrzymać.

Z czasem do ich domu przybłąkał się stary pies. Pokiereszowany latami służby i wyrzucony na ulicę przez poprzednich właścicieli, wyglądał na zrezygnowanego. W jego oczach można było dostrzec smutek.

Biedne zwierzę odmawiało jedzenia i picia, jakby było gotowe opuścić ten świat. Ale syn nie pozwolił mu tego zrobić. Swoją troską i miłością przywrócił psu wiarę w ludzi. Pies został z nimi. Wydawało się, że w ich domu każdy znajdował schronienie i nową szansę na lepsze życie.