„Synowe się postarały. No cóż, postanowiłam odpłacić im tym samym. Na Dzień Matki podarowałam im obu użyteczny prezent – miskę”

U nas z mężem są dwaj synowie. Zawsze staraliśmy się dbać o dzieci tak, żeby niczego im nie brakowało.

Kiedy byłam na urlopie macierzyńskim, Stepan musiał nocami rozładowywać wagony, żeby mieć dodatkowy grosz na chleb. Ale czy ten grosz może być zbędny?

Stało się lżej, kiedy i ja wróciłam do pracy. Dobrze, że różnica wieku między chłopcami jest niewielka, tylko dwa lata.

Mąż często żartuje, że załatwiliśmy wszystko za jednym zamachem. Jak dla kogo, to przecież nie on siedział z małymi w domu, kiedy starszy miał kryzysy wieku, a młodszemu wyrzynały się zęby. Ale to już przeszłość.

Dziś obaj synowie są już żonaci i żyją własnym życiem. Ponieważ my ze Stefanem wiemy z doświadczenia, jak trudno jest młodemu małżeństwu, kiedy nie mają własnego kąta, jeszcze przed ślubem chłopców postanowiliśmy pomóc im kupić mieszkania.

Dla starszego zaczęliśmy odkładać pieniądze jeszcze kiedy Konrad był mały. Do jego 26 urodzin uzbierała się całkiem pokaźna suma. Udało się kupić dwupokojowe mieszkanie, więc na wesele podarowaliśmy klucze do mieszkania.

Młodszy postanowił się ożenić trzy lata po starszym. Szczerze mówiąc, wtedy nie mieliśmy ani grosza i Tymoteusz o tym wiedział, dlatego zrezygnował z uroczystości weselnej.

Ale jak to może być, skoro starszemu wszystko zrobiliśmy, a ten ma być gorszy? Zadłużyliśmy się, wzięliśmy kredyt, ale wesele dla Tymoteusza i tak wyprawiliśmy.

Pierwsze dwa lata syn z synową mieszkali u nas. Życie w tłoku jest trudne, więc po naradzie z mężem zabraliśmy jego starą matkę do siebie, a dzieci wysłaliśmy do mieszkania teściowej.

Pomogliśmy im zrobić tam remont i powiedzieliśmy, żeby mieszkali sobie osobno. Okazuje się, że dotrzymaliśmy słowa i synowie nie zaznali trudności wynajmowanego mieszkania.

Nie chcę wydawać się zarozumiała, ale po takich prezentach myślałam, że synowe będą miały, choć odrobinę wdzięczności. Nie potrzebuję wiele, wystarczy, żeby okazywały szacunek i zrozumienie.

Ale wygląda na to, że i tak czymś im nie dogodziłam. Angelika i Weronika zaprzyjaźniły się i często obgadywały mnie przy kawie.

Niech mówią, nie od tego nie schudnę, ale było coś, co mnie bardzo uraziło. Żadna z rodzin synów nie cierpiała biedy, można powiedzieć, że żyli na szeroką stopę, a kiedy przychodziło do prezentów na jakieś święta, my z mężem dostawaliśmy jakieś bzdury.

Dla mnie — figurka czy zestaw filiżanek, a dla męża — woda kolońska. To wszystko. I mimo to, że nadal pomagaliśmy dzieciom i dawaliśmy im dobre, drogie prezenty. Nigdy nie pominęłam i zawsze starałam się im dogodzić.

Rozumiem, że synowie nie mieli w tym udziału. Myślę, że nawet nie wiedzieli, co jest zapakowane w prezenty. Synowe się postarały!

Nic nie szkodzi, postanowiłam odpłacić tym samym. Na Dzień Matki podarowałam im obu przydatny prezent — miskę. Obie skrzywiły się z niesmakiem, starsza bezczelnie zapytała:

- Co to jest?

- Miska — wyjaśniłam oczywistość. - Żebyście miały w czym mnie obgadywać.

Synowie spojrzeli na siebie niezrozumiale i zapytali, co się dzieje. Przy synowych opowiedziałam, jakie prezenty dostawaliśmy przez ostatnie lata.

Jak się domyślałam, nie mieli pojęcia, że żony tak na nas oszczędzały. Nie wiem, co się działo u nich w domu, ale na następne święto dostałam dobry robot kuchenny, a mąż zestaw kluczy.

Synowe patrzą na mnie jak na najgorszego wroga, a mnie to nie obchodzi. To im powinno być wstyd, a nie mnie.

Sytuacja nie jest przyjemna, ale co miałam zrobić? Czy uważacie, że postąpiłam źle i powinnam była milczeć, znosząc osobliwe kpiny synowych?

Jestem ciekawa, co wy dostajecie w prezencie od swoich dzieci i czy w ogóle zwracacie na to uwagę?