„Dlaczego niektórzy młodzi ludzie gardzą emerytami. Otrzymują emerytury, bo długo pracowali. A kwoty są małe”

Mieszkamy z mężem we własnym mieszkaniu. Wcześniej mieliśmy dom na wsi z dużym warzywnikiem, ogrodem i drobiem.

Postanowiliśmy zmienić nasze wiejskie życie ze względu na naszego syna. Tomek lubi piłkę nożną odkąd skończył 4 lata. Na początku myślałam, że to nic poważnego, bo przecież wszyscy chłopcy lubią ganiać za piłką. Ale mąż namówił mnie, żebym zapisała syna do sekcji sportowej.

Jeździliśmy do miasta dwa razy w tygodniu, a po kilku lekcjach trener również zauważył, że chłopiec ma potencjał.

Tak więc przed szkołą mieliśmy spotkanie rodzinne, długo myśleliśmy,rozważaliśmy wszystkie możliwe opcje i nie znaleźliśmy lepszego rozwiązania niż sprzedaż całego naszego majątku, aby kupić dwupokojowe mieszkanie w mieście.

Oczywiście nasi rodzice byli temu przeciwni. Dla nich lepiej było umrzeć niż sprzedać kawałek ziemi, ale wciąż byli staroświeckimi ludźmi. Mamy własną rodzinę, więc mamy ostatnie słowo.

Szczerze mówiąc, życie w mieście jest dla mnie nudne. Jestem przyzwyczajona do ciężkiej pracy, kopania w ziemi, pielęgnowania kwietnika, robienia loków. A co z mieszkaniem? Sprzątasz, pierzesz, gotujesz i się nudzisz.

Weszło mi więc w nawyk i stało się rozrywką chodzenie na targ po świeże warzywa i targowanie się ze staruszkami. One już mnie znają i witają z uśmiechem na twarzy. Tego dnia stałam przy straganie babci Karoliny i pytałam ją o ogórki.

Co to za odmiana, jak je uprawiała, czy dodawała chemikalia do gleby? Babcia zaklinała się, że sprzedaje tylko naturalne produkty. Niedaleko jej straganu siedział żebrzący starzec.

Młoda dziewczyna przeszła obok i poprosiła go o pomoc.

-"Czy ja wyglądam jak Matka Teresa, która musi wszystkim pomagać? Jak ty żyjesz na tym świecie? Zmarnowałeś swoje życie, a teraz czekasz na jałmużnę.

A ja muszę codziennie chodzić do pracy, żebyście mogli dostać emeryturę. Więc gdzie jest sprawiedliwość?" krzyczała tak głośno, że przyciągnęła uwagę innych ludzi.

Ktoś wykrzyczał słowa wsparcia i podzielił opinię młodej kobiety, ale ja stanąłem w obronie starszych ludzi.

-"A ty myślisz, że kiedyś sama będziesz stara. Kto będzie wtedy pracował na twoją emeryturę?" - zapytałem ją.

-"Nie proszę nikogo, by mnie utrzymywał. Rozumiem, że starość jest nieunikniona, więc oszczędzam na nią z mojej pensji".

-"Spójrz, jaka jesteś mądra! Pozwól, że zapytam, czy jesteś mężatką, czy masz dzieci?

"Nie, i co z tego?" - nie zrozumiała.

-Jak będziesz oszczędzać na starość, kiedy pójdziesz na urlop macierzyński i będziesz dostawać 800 złotych miesięcznie?

Albo kiedy wrócisz do pracy i będziesz musiała kupić ubrania i buty dla swojego dziecka, zapłacić za grupy hobbystyczne, kupić jedzenie, pomyśleć o remontach.

Wtedy będziesz mogła oszczędzać na starość?" Byłam tak podekscytowana, że zaczęłam krzyczeć.

Spojrzała na mnie, nie wiedząc, co powiedzieć, więc po prostu postanowiła mnie zignorować i iść dalej.

Wciąż nie mogę się uspokoić. Dlaczego młodzi ludzie uważają emerytów za ciężar i traktują ich tak lekceważąco?

Przecież otrzymują emerytury nie za przeżyte lata, ale za to, że tak długo pracowali i wyginali plecy. A nawet wtedy, czy możemy nazwać kwoty, które otrzymują dziś starsi ludzie, odpowiednimi do normalnej egzystencji?

Mam dwoje starszych rodziców i wiem, ile otrzymują co miesiąc. Prawie cała ich emerytura jest wydawana na leki, a to, co zostaje, oszczędzają na opał na zimę.

A co z tymi, którzy nie mieszkają na wsi i nie mają własnego jedzenia, albo z tymi, którzy nie są na tyle zdrowi, żeby prowadzić ogródek i opiekować się jakimś inwentarzem?

Niestety problem niskich emerytur jest aktualny od wielu lat i z przykrością stwierdzam, że sytuacja nie ulega poprawie.