Studentka opowiedziała, jak odważyła się zamieszkać ze swoim niezdecydowanym chłopakiem: "Wyglądał na zaskoczonego, ale wniósł rzeczy do mieszkania."

Poznałam Marcina, kiedy składałam papiery na studia. Nowe miasto, nieznajomi ludzie – wszystko wydawało mi się obce.

Marcin był pierwszym, którego poznałam w nowym miejscu. Był starszym studentem, siedział w komisji rekrutacyjnej.

Zobaczył, że jestem nieśmiała i zagubiona, więc pomógł mi załatwić wszystkie problemy z niezbędnymi dokumentami.

Poznaliśmy się, zaczęliśmy rozmawiać. Marcin zaproponował, żebyśmy spotkali się wieczorem i obiecał, że opowie mi więcej o życiu studenckim i wykładowcach. Zgodziłam się.

Wieczór minął dobrze. Przez zabawne historie Marcina nawet nie zauważyłam, jak szybko minął czas.

Odprowadził mnie do hotelu, w którym zatrzymałam się na czas załatwiania formalności, i na pożegnanie pocałował. Poczułam, jakby przez moje ciało przebiegło tysiąc mrówek.

Długo nie mogłam zasnąć, wciąż myśląc o naszym pocałunku. Chyba się zakochałam.

Spotykaliśmy się przez trzy lata. Początkowo widywaliśmy się często, ale kiedy Marcin skończył studia i podjął pracę, mogliśmy spotykać się tylko w weekendy.

Ja też byłam zajęta zajęciami i sesją. Zdarzało się, że przez cały dzień nie mieliśmy czasu nawet porozmawiać przez telefon.

Nasz związek okazał się jednak silniejszy niż wszystkie te tymczasowe trudności, więc gdy uzyskałam dyplom i również poszłam do pracy, znów mogliśmy się widywać częściej.

Przez cały czas trwania naszego związku ani razu się nie pokłóciliśmy. Miałam z Marcinem wiele wspólnych zainteresowań i podobne spojrzenie na życie.

Lubiliśmy spędzać razem czas i niechętnie się rozstawaliśmy. Wydawało się, że wszystko jest wspaniale, ale nie mogłam zrozumieć, dlaczego mój ukochany zwleka z propozycją.

Jeśli nie chce się żenić, mógłby przynajmniej zaproponować wspólne mieszkanie.

Wynajmuje mieszkanie niedaleko swojej pracy, a ja mieszkam na drugim końcu miasta. Często odwiedzamy się nawzajem, ale na noc wracamy do swoich łóżek.

Kilka razy próbowałam delikatnie zasugerować wspólne życie, ale albo mnie nie rozumiał, albo doskonale udawał, że nie rozumie.

Pewnego dnia odwiedziła mnie właścicielka mieszkania. Zwykle nie przychodziła w odwiedziny. Umówiłyśmy się, że pieniądze za wynajem będę jej przelewać na konto, więc jej wizyta nie wróżyła nic dobrego.

Pani Teresa długo mnie przepraszała, a potem powiedziała, że muszę opuścić mieszkanie w ciągu dwóch dni.

Okazało się, że jej córka zrobiła jej niespodziankę – wyszła za mąż, nawet nikogo o tym nie informując.

Teraz młodzi szukają miejsca do zamieszkania. Przecież nie będą wynajmować mieszkania, skoro mają własne.

W tak krótkim czasie na pewno nie znajdę nowego mieszkania. Hotel jest zbyt drogim rozwiązaniem. Mam dobrą przyjaciółkę, ale mieszka ze swoim chłopakiem w kawalerce. Nie mogę im się tam wpakować.

Nie zostało mi nic innego, jak spakować swoje rzeczy i pojechać do Marcina.

Otworzył mi drzwi po pierwszym dzwonku, pocałował mnie, a potem zauważył moje walizki.

- Co tu się dzieje? – zapytał zdezorientowany.

- Niespodzianka! – wykrzyknęłam. – Od teraz będziemy mieszkać razem! Nie masz nic przeciwko, prawda?

Marcin był w szoku, ale mimo wszystko wniósł moje rzeczy do mieszkania. Tego wieczoru świętowaliśmy mój przeprowadzek.

Historii o właścicielce mieszkania i jej córce nie opowiedziałam. Niech myśli, że chęć zamieszkania razem to wyłącznie moja inicjatywa.

Dwa miesiące po wspólnym zamieszkaniu Marcin oświadczył mi się. Teraz aktywnie przygotowujemy się do ślubu.

Strach pomyśleć, co by było dalej, gdybym nie zebrała odwagi i nie wpakowała się z rzeczami do mieszkania mojego chłopaka. Dobrze, że mnie wyeksmitowano.

Inaczej dalej błąkalibyśmy się po swoich mieszkaniach, nie odważając się na coś więcej.

Chyba mój ukochany jest po prostu nieśmiały. Mam nadzieję, że po naszym ślubie stanie się bardziej zdecydowany i nie będę musiała już brać wszystkiego w swoje ręce.