Mam siostrę o imieniu Marta. Nigdy nie zauważyłam, żeby mama robiła między nami jakieś rozróżnienie, więc byłam zaskoczona jej decyzją o nieumieszczeniu mojego imienia w testamencie.
To spowodowało prawdziwą super kłótnię. W głębi duszy wiem, że nikt nie chciał mnie urazić, ale nie mogę tego wybaczyć mojej matce.
Ponieważ wcześniej dowiedziałam się, że cały majątek trafił do mojej młodszej siostry, miałam okazję zapytać ją wprost, dlaczego moja mama to zrobiła. Powiedziała, że mam wszystko, czego potrzebuję i że Marta potrzebuje pomocy.
Rzeczywiście, mam wyższe wykształcenie i dobrego męża. Oboje dobrze zarabiamy i niczego sobie nie odmawiamy. Moja siostra natomiast samotnie wychowuje roczne dziecko, ponieważ mąż zostawił ją zaraz po porodzie.
Marta ciężko pracuje i chwyta się każdej okazji, by przynieść do domu trochę grosza. Matka postanowiła ją wesprzeć, więc zapisała cały majątek tylko jednej córce.
Ale czy to sprawiedliwe wobec mnie? Bolała mnie taka postawa, bo pomogłabym Marcie, gdyby zaszła taka potrzeba. Nie chciałam milczeć, więc postanowiłam porozmawiać z matką.
Popularne wiadomości teraz
„Wolę być sama, niż nadal być twoim wsparciem. Wiesz, że zawsze byłam przy tobie, gdy mnie potrzebowałeś”
"Mieszkam we Francji od dłuższego czasu. Niedawno przyjechałam i zobaczyłam, jak moja matka nadal istnieje - dokładnie tak, jak istnieje"
„Wolałbym wyrzucić te pieniądze i nie dawać ich tobie. Gdzie była twoja głowa, kiedy wybierałaś mi zięcia: teraz siedzisz w biedzie”
„Synu, jesteś intelektualistą, gdzie znalazłeś taką narzeczoną, ona nie potrafi sklecić dwóch słów”
W końcu udało mi się umieścić moje nazwisko w testamencie. Jednak nadal mam nieprzyjemne odczucia po działaniach mojej matki, ponieważ podjęła tę decyzję pod moją presją, a nie z własnej woli.
Nigdy nie odmawiałam pomocy mojej rodzinie, więc jest mi smutno, że moja matka uważa mnie za egoistkę, która nie dba o innych. Jak inaczej mogę zdobyć jej zaufanie?
Marta również była zaskoczona, gdy usłyszała pierwszą wersję testamentu matki. Moja siostra zapewniła mnie, że nigdy nie przywłaszczyłaby sobie całego jej majątku i dałaby mi należną mi część. Moja matka przeprosiła za swoje czyny, ale nadal nie mogę jej w pełni wybaczyć.
Jak waszym zdaniem matka powinna rozporządzić swoim majątkiem? Czy słusznie było zostawić wszystko jednej córce ze względu na jej trudną sytuację finansową?
