„Wiesz, tato, jestem teraz absolwentką. Jesteś zaskoczony, że czas minął tak szybko. Ja i mama nie”

Wiesz, kiedy było najgorzej i najtrudniej? Kiedy musiałam wybierać: zapłacić za media czy kupić sobie buty, a może poddać się badaniom i w końcu zrozumieć, czego chcę od roku z gorączką? Ale to nie wszystko. Mogłam wybrać podręcznik, którego jako jedyna w klasie nie miałam.

Czasami nie mieliśmy nic do jedzenia. Codziennie musieliśmy wybierać między ziemniakami a kaszą gryczaną, do której zawsze dodawano sól. Na czym oni to wszystko gotowali? Żartuję, tato. Gdyby nie oni, pewnie byśmy nie przeżyli.

Moja mama postanowiła nauczyć się robić słodycze. A ja nieustannie publikowałam je w mediach społecznościowych i próbowałam je kupić. Wiele lat później i teraz jesteśmy inni, tato. Mam buty, dres, podręczniki, a nawet korepetytora. Co więcej, mam własnego laptopa! A skąd masz sukienkę na studniówkę? A raczej dwie?

Wcześniej starałam się być maminsynkiem i dobrze radziłam sobie w szkole. Jako jedyna w klasie dostałam medal i dobrze wypadłam na zewnętrznych, niezależnych testach. I nikt mi tych zasług nie kupował, nikt o mnie nie prosił, nikt mi nie groził. Po prostu chodziłem do szkoły przez wszystkie lata.

Moja mama jest ze mnie dumna. Zrobiła WSZYSTKO i WIELE, żebym taki był. A co ty zrobiłeś? Cieszę się, że nie przyjdziesz na to zakończenie. Nie chcę cię widzieć. Dlaczego musisz tu być? Jesteś tatą? Przeżyłeś, kiedy byłam chora, kiedy broniłeś mnie przed kolegami z klasy, a nawet nauczycielami? Nie masz prawa tu teraz być.

Jeśli nie wiesz, mama jest lepsza od ciebie. Nie potrafię opisać ile razy, bo jesteś po prostu zerem. Każda duma w postaci medalu, listu pochwalnego, każda ocena jest dla mamy, nie dla Ciebie.

Oddaję mamie całą siebie, całą swoją duszę. Moja mama jest najlepsza, najbliższa, najbardziej kochająca. Moja mama dała mi wszystko. Dała mi swoje życie. Żyję bez ciebie i czuję się świetnie. Do widzenia. Mam nadzieję, że więcej nie pojawisz się w moim życiu.

Podpiszę list. Nie twoja córka.