„Obudziłam się na oddziale i przypomniałam sobie, że mąż był sam z moim synkiem w domu. Szybko zadzwoniłam do matki, ale odmówiła mi pomocy”

Nikt inny. Bez względu na to, jak bolesne jest uświadomienie sobie tego.

Postanowiłam podzielić się z Wami tą historią, może dzięki temu poczuję się lepiej. Na pierwszy rzut oka był to zwykły dzień, który nie zapowiadał niczego złego.

Obudziliśmy się rano z rodziną, wypiliśmy kawę i postanowiliśmy wyjść na zewnątrz. Mój mąż przygotowywał wszystko na grilla, a ja szykowałam mojego syna.

Poszliśmy nad rzekę i cieszyliśmy się świeżym powietrzem. Kebaby były usmażone, ale postanowiliśmy zjeść je w domu, ponieważ był już wieczór, a w pobliżu wody było tyle komarów.

Wsiadłem z synem do samochodu i postanowiłem nakarmić go twarożkiem. Zjadł dwie łyżki i nie chciał więcej. Skończyłam twarożek, ale wtedy zaczął mnie bardzo boleć brzuch.

Ledwo mogłam dojechać do domu. Mój mąż powiedział, że może jestem chora, bo od dawna nic nie jadłam. Usiedliśmy do obiadu, ale mój stan się pogarszał, więc wezwaliśmy karetkę i zabrali mnie lekarze. Mój mąż został w domu z dzieckiem, mój syn miał wtedy nieco ponad rok.

Bardzo się martwiłam, jak dziecko sobie poradzi beze mnie. Największym problemem było karmienie. Nie akceptował ani smoczków, ani butelek. Postanowiłam zadzwonić do mamy i taty. Szybko powiedziałam do telefonu, że jadę do szpitala i niech tata odbierze ją za godzinę.

Powiedziałam mamie, że to żaden problem. Przez telefon słyszałam, jak mój tata zaczyna krzyczeć, że nigdzie się nie wybiera. Moi rodzice nawet nie zapytali, co mi jest, z kim jest dziecko, ani jak mogą pomóc. Nie spodziewałam się tego po nich.

Lekarze powiedzieli, że będę musiała zostać w szpitalu przez kilka dni. Byłam wtedy tak zmartwiona, że nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Myślałam tylko o moim synku.

Mój mąż zadzwonił i powiedział, że dziecko cały czas płacze i wszystkiego odmawia. Poprosiłam wtedy mamę, żeby przyniosła mleko modyfikowane i została z mężem, kiedy ja będę w szpitalu, żebym mogła mu jakoś pomóc.

Ojciec przywiózł mleko modyfikowane, ale matka nie pojawiła się w domu. Moja teściowa przyszła na ratunek, posprzątała dom i nakarmiła moje dzieci. Jestem jej za to bardzo wdzięczna. Potem wszyscy przyszli do mojego szpitala. Moja teściowa patrzyła na to wszystko ze złością, jakbym zrobiła coś złego, i nagle powiedziała, że moja matka go porzuciła.

Byłam zszokowana, dlaczego tak powiedziała, jakby to wszystko wydarzyło się na moją prośbę. Potem zadzwoniłam do nich ponownie wieczorem, a moja teściowa krzyczała na mnie, żebym nie budziła dziecka i syna.

Tak naprawdę jestem wdzięczna teściowej za pomoc, a rodzicom za mleko dla niemowląt i rosół w szpitalu. Trzeba ich kochać takimi, jakimi są, bo niczego nie można zmienić.

Ale po tym incydencie zdałam sobie sprawę z jednej rzeczy: nie mam nikogo bliższego niż mój mąż i dziecko. To moja rodzina i musimy dbać o siebie nawzajem. Nie liczę już na pomoc i wsparcie ze strony rodziny.