„Co miesiąc dawała córce pieniądze, rzadko rozmawiałyśmy. Sąsiad powiedział mi, że Laura wyszła za mąż i spodziewa się dziecka. Smutno mi z tego”

Andrzej był uważnym i wrażliwym facetem. Zapraszał mnie na randki, dawał kwiaty i wyznawał miłość.

Jestem studentką drugiego roku medycyny. Porzuciłam studia, jak mogłam myśleć o nauce, kiedy myślałam tylko o miłości i moim chłopaku.

Mama uczyła mnie rozsądku, prosiła, żebym była ostrożna i nie spieszyła się. Ale tak naprawdę jej nie słuchałam.

Cztery miesiące później zorientowałam się, że jestem w ciąży. Powiedziałam Andrzeju o mojej ciekawej sytuacji, czekałam, aż się oświadczy, a on zniknął dwa dni później.

Nawet nic nie powiedział, nie wyjaśnił. Jego przyjaciele powiedzieli mi, że rodzice zabrali go do domu ciotki i zmienił uczelnię.

Co powinnam zrobić? W mojej głowie pojawiły się najstraszniejsze myśli. Dobrze, że moja mama jest współczująca i zrozumiała.

Sama doświadczyła tego samego losu, więc mnie wspierała. Powiedziała, że razem postawimy dziecko na nogi.

Martwiła się tylko, że nie będzie to dziewczynka, bo w naszej rodzinie dziewczynki nie mają szczęścia.

Dziewięć miesięcy później urodziła się Laura. Była blondynką z niebieskimi oczami i anielskim wyglądzie. Zrobiłam sobie rok przerwy.

Rok później planowałam wrócić na studia, ale nic z tego nie wyszło. Moja mama została zwolniona z pracy, a ja nie mogłam znaleźć innej pracy w moim kierunku.

Została zatrudniona jako sprzedawca w sklepie, ale jej pensji nie wystarczało na nic. Moja sytuacja nie jest lepsza.

Nikt nie chce dziewczyny bez wykształcenia i doświadczenia. Musiałam zostawić córeczkę z mamą i pójść do pracy.

Na początku wybierała pracę sezonową, przy zbiorze truskawek lub grzybów. Kiedy Laura zaczęła chodzić do szkoły, dostałam pracę jako pielęgniarka w rodzinie.

Teraz pracowałam więcej godzin, co oznaczało więcej pieniędzy, ale mniej czasu z córką. Dorastała ze mną mądrze.

Dobrze się uczyła, była posłuszna i nigdy nie sprawiała problemów. Wciąż obiecywałam, że wkrótce wrócę do domu na stałe, ale zaoszczędzę tylko pieniądze na jej studia i mieszkanie i zostanę tutaj.

Ale spotkało mnie kolejne nieszczęście. Moja matka zachorowała. Operacja za operacją, wszystkie moje oszczędności przepadły, a wraz z nimi marzenia o jak najszybszym powrocie do córki.

Nie mogłam jej uratować. Moja matka zmarła, gdy Laura rozpoczęła studia. To była ciężka strata dla nas.

Wróciłam do domu, a moja córka była jak obca. Nie chciała ze mną rozmawiać ani nawet na mnie patrzeć.

Próbowałam nawiązać z nią kontakt, ale nie chciała słuchać. Powiedziała, żebym wróciła tam, skąd pochodzę. Tak właśnie zrobiłam.

Co miesiąc wysyłałam pieniądze mojej córce. Rzadko rozmawialiśmy i prawie o niczym. Dowiedziałam się od sąsiadki, że córka wyszła za mąż i spodziewa się pierwszego dziecka.

Byłam tak zdenerwowana, aż się rozpłakałam. Natychmiast zostawiłam wszystko i wróciłam do domu. Skoro straciłam córkę, to może z wnukami będzie lepiej.

Niespodziewanie pojawiłam się na progu córki. Zapytałam ją o ślub i dlaczego mnie nie zaprosiła, a ona odpowiedziała, że wstydzi się przedstawić swojego męża i jego rodziców służbie matki.

Są szlachetnie urodzeni. Jak serce matki może to znieść? Wyszła, nawet nie wchodząc do domu.

Kilka dni później kurier przyniósł paczkę. Pieniądze i liścik: „Nigdy nie oddadzą mi straconych lat życia bez matki”.

To były wszystkie pieniądze, które co miesiąc wysyłałam córce. Nie wzięła ani grosza. Była z tego dumna.

Schowałam pieniądze i dam je mojemu wnukowi, kiedy dorośnie. Laura urodziła syna. Znowu dowiedziała się od sąsiadki. Jestem niechcianym gościem w domu córki.

Płakałam i płakałam, a potem zaczęłam wracać do życia. Postanowiłam otworzyć kwiaciarnię z własnych oszczędności.

Pracowałam sama i miałam wystarczająco dużo pieniędzy na życie. Pewnego razu Laura przyszła do mnie i poprosiła, żebym zrobiła dla niej bukiet słoneczników.

Zapłaciła za niego i wręczyła mi go.

-"Mamo, przepraszam. Byłam na ciebie bardzo zła za to, że nie było cię przy mnie, kiedy najbardziej cię potrzebowałam”.

-Też przepraszam, starałam się robić dla ciebie wszystko.

Przytulałyśmy się i płakałyśmy przez długi czas. Dopóki nie przyznała, że życie z jej mężem to nie miód. Obraża zarówno ją, jak i jej syna.

„Natychmiast zabrałam ich do siebie. Teraz bawię się z wnukiem, a Laura pracuje w naszej kwiaciarni.

Mam nadzieję, że odnajdzie swoje szczęście jako kobieta i cieszę się, że mój wnuk zakończy naszą złą passę jako kobiety.