Zamówień zawsze mieliśmy pod dostatkiem, a że pracowaliśmy szybko, to nawet dostawaliśmy niezłe premie i coroczne podwyżki.

Mój mąż pracował jako stróż w szkole. Otrzymywał minimalną pensję. Jeśli mam być szczera, to nasza rodzina opierała się finansowo na mnie. Nigdy nie wyrzucałam Michałowi, że zarabiam więcej. Moja kumoszka mówiła, że jestem niespełna rozumu i powinnam zmusić męża do znalezienia lepszej pracy, ale byłam innego zdania.

Czy szczęście jest naprawdę w pieniądzach? Michał to dobry mąż, świetny ojciec, doskonały gospodarz. Tak, jego pensja wystarcza tylko na jedzenie, ale w naszym domu wszystko działa, jest naprawione i zadbane.

Podwórko jest czyste, ogród przekopany, sad zadbany. Wszystkie prace typowo męskie Michał brał na siebie. Zawsze też mi pomagał, gdy była taka potrzeba. Nie widziałam więc sensu, by robić bezpodstawne awantury o pieniądze.

Razem z mężem wychowywaliśmy syna Marka. Marzyłam o drugim dziecku, chciałam córeczkę, ale Bóg nie dał. Po kilku nieudanych próbach dowiedziałam się, że już więcej nie mogę mieć dzieci. Wtedy w naszym sąsiedztwie wydarzyła się tragedia.

Popularne wiadomości teraz

Po raz pierwszy zostałam mamą, nie rodząc dziecka. 'Co mnie obchodzą cudze dzieci. Niech to matki się o nie martwią' – mówiłam i nie wytrzymałam

"Nie słuchała, upadła na ziemię, machała nogami i krzyczała, że chce lalkę. Matka poczerwieniała ze wstydu, błagała córkę ale to nic nie dało":z życia

"Zadzwoniłam do mamy i powiedziałam, żeby dała mi pieniądze. Odmówiła, bo wydała na badania i leki. Nie wierzę. Chyba nie chciała mi pomóc." Z życia

"Następnego dnia pod drzwiami znaleźliśmy notatkę: 'Kocham i czekam, wreszcie będziemy mogli być razem. Wkrótce twojej żony już nie będzie.'" Z życia

Sąsiadka Maja zmarła przy porodzie. Zostawiła po sobie córeczkę, którą nazwano Magdą. Dziewczynkę wychowywała babcia, która po tym, co się stało z jej córką, przeprowadziła się do nas. Kim był ojciec Magdy, tego nigdy nie dowiedzieliśmy się.

Pomyślałam wtedy, że to jakiś znak. Powinnam pomagać babci Ewie w opiece nad Magdą. Dziewczynka często przychodziła do nas w gości, bawiła się z Markiem. Dzieci stały się najlepszymi przyjaciółmi.

Gdy podrosły i nadal się przyjaźniły, żartobliwie pytałam Magdę, czy zostanie moją synową. Od razu się rumieniła i spuszczała wzrok na podłogę. Widziałam, że Magda nie jest obojętna wobec Marka, ale mój syn nie zwracał na nią żadnej uwagi.

Po ukończeniu szkoły Marek wyjechał na studia do stolicy. Magda została na wsi przy swojej babci, która była już wtedy bardzo chora. Byłam gotowa zająć się babcią Ewą, prosiłam Magdę, by nie marnowała swojej szansy na zdobycie wykształcenia wyższego, ale była zbyt sumienna. Nie zostawiła babci samej. Kilka miesięcy później starej sąsiadki już nie było, a w następnym roku Magda dostała się do technikum rolniczego.

Gdy Marek skończył studia, dostał pracę w dobrym miejscu. Teraz jest zastępcą dyrektora. Zarabia dobrze, niedawno kupił sobie mieszkanie i poinformował, że ożenił się z dziewczyną. Nie chcieli hucznego wesela, więc postanowili zalegalizować swój związek po cichu.

Kiedy syn przywiózł synową, żeby się poznać, od razu zrozumiałam, że to miejska „lalka”. Karina wybrzydzała nad przygotowanymi przeze mnie potrawami, twierdząc, że wszystko jest za tłuste i kaloryczne.

Gdy zobaczyła, że w moim domu nie ma wygód, stwierdziła, że takie życie to jakaś dzicz, i powiedziała Markowi, że wieczorem wracają do Warszawy. Chociaż syn zapowiadał, że będą gościć u mnie kilka dni.

Marek, jak wierny piesek, posłuchał swojej żony, przeprosił mnie i wyjechał, nawet nie odwiedzając starej matki.

Było mi tak przykro i smutno. Gdyby jego ojciec żył, może porozmawiałby z synem jak mężczyzna z mężczyzną. Kiedy przyszła Magda, żeby przywitać się ze starym przyjacielem, opowiedziałam jej, co się stało, znowu zaczęłam płakać i od tego silnego stresu poczułam się źle.

Złapało mnie serce, sąsiadka wezwała karetkę. Trafiłam do szpitala. Dzwoniłam do syna, żeby przyjechał, ale nie mógł. Zamiast tego przesłał mi pieniądze na leczenie. Oczywiście, jestem wdzięczna za pomoc finansową, ale poczułabym się o wiele lepiej, gdyby choć jeden dzień spędził ze mną.

Po wyjściu ze szpitala moje zdrowie znacznie się pogorszyło. Nie mogłam już sama zajmować się gospodarstwem. Dobrze, że Magda była blisko. Dbała o mnie, gotowała, sprzątała w domu, chodziła na zakupy do sklepu. Gdyby tylko mój syn ożenił się z Magdą, miałabym złotą synową. Ale on nawet raz nie zadzwonił, by zapytać, jak się czuję.

Od kilku miesięcy myślę nad jednym pytaniem. Od kiedy syn wyjechał na studia, praktycznie zniknął z mojego życia, a Magda zawsze jest blisko. Myślę, że po swojej śmierci wszystko zostawię sąsiadce. Może chociaż ona wspomni mnie dobrym słowem.