Jesteśmy z Andrzejem razem od około 10 lat i mamy jednopokojowe mieszkanie w centrum miasta, które podarowali nam rodzice męża. Moi rodzice pomogli nam przeprowadzić w nim remont, więc wszystko jest uczciwie.
Jesteśmy już gotowi, aby powiększyć naszą rodzinę, ale doszliśmy do wniosku, że najpierw musimy rozwiązać rodzinny problem z mieszkaniem.
Jesteśmy razem od czterech lat oficjalnie, a zanim zdecydowaliśmy się na ślub, spotykaliśmy się przez sześć lat.
Związek sformalizowaliśmy po ukończeniu studiów i zdobyciu pracy. Pracuję jako redaktorka naczelna magazynu dla kobiet, a Andrzej rozwija karierę jako grafik.
Rodzice Andrzeja postanowili nas wesprzeć i kupili nam mieszkanie w nowym budynku. To było jednopokojowe mieszkanie w centrum miasta.
Nie wiedzieliśmy, jak wyrazić im naszą wdzięczność. Remont musieliśmy jednak zrobić na własną rękę. Wsparli nas moi rodzice oraz środki zaoszczędzone z wesela.
Popularne wiadomości teraz
"Ożeniłem się z przyjaciółką, nie kochałem jej. Teraz jestem szczęśliwy i nie pozwala mi spotykać się z córką. To niesprawiedliwe": historia mężczyzny
"Mama przeprowadziła się do nas, żyjemy w ciasnocie i ona nie chce sprzedać swojego mieszkania aby pomóc kupić większe. Jak dziecko": historia z życia
"Brat i siostry mojego chłopaka chciały wysłać mnie, żebym opiekowała się ich mamą, a ja jej nie znam. To nie mój wybór": wyznanie mądrej dziewczyny
„Spodobał mi się taksówkarz. Zamieszkaliśmy razem. Jego siostrze oddałam mieszkanie po rodzicach, a sąsiadka powiedziała, że to nie siostra”: z życia
Youtube.com
Po roku intensywnej pracy i oszczędzania, byliśmy gotowi na parapetówkę. Gdybyśmy zliczyli wszystkie wydatki na remont, meble i sprzęt AGD, to wyniosły one niemal tyle, co samo mieszkanie.
Dobrze, że mieliśmy pomoc rodziców, bo bez tego nie wiem, ile czasu musielibyśmy oszczędzać. Przez kolejne trzy lata żyliśmy sami, odkładając trochę pieniędzy i zaczęliśmy myśleć o powiększeniu rodziny.
https://www.youtube.com
Jednakże mieszkanie w jednopokojowym mieszkaniu z dzieckiem nie wchodziło w grę. Po długich rozmowach, postanowiliśmy sprzedać nasze mieszkanie w centrum i kupić dwupokojowe na obrzeżach miasta.
Środki ze sprzedaży pokryłyby połowę kosztów nowego mieszkania, a resztę mieliśmy spłacać stopniowo.
Wszystko wydawało się w porządku, aż do momentu, gdy okazało się, że mieszkanie nie jest zarejestrowane na Andrzeja, lecz na jego matkę.
Musieliśmy udać się do rodziców Andrzeja i poinformować ich o naszych planach. Liczyliśmy, że zrozumieją nas i ucieszą się na myśl o byciu dziadkami, ale spotkaliśmy się z oporem.
Moja teściowa stanowczo odmówiła sprzedaży mieszkania. Uważa, że lepiej byłoby je wynająć i wziąć kredyt hipoteczny na większe mieszkanie.
Nie jestem zwolenniczką tego pomysłu, bo nie wiem, czy będziemy w stanie udźwignąć kredyt i utrzymanie dziecka, zważywszy na to, że tylko Andrzej będzie pracował.
Jeśli będziemy czekać, aż uzbieramy połowę sumy na nowe mieszkanie, to urodzę dziecko bliżej czterdziestki.
Nie rozumiem, dlaczego matka Andrzeja nie chce pójść nam na rękę, tym bardziej że mieszkanie było prezentem ślubnym.
To brak zaufania, a może raczej obawa, że w przypadku rozwodu nie będę mogła rościć sobie praw do mieszkania zarejestrowanego na teściową.
Może powinnam wyjaśnić im, że nie planujemy się rozstawać i że nasz związek oparty jest na miłości i zrozumieniu.
Zresztą, biorąc pod uwagę ich podejście, moi rodzice i ja nie powinniśmy byli inwestować ani grosza w to mieszkanie. Kto wtedy zwróciłby nam koszty remontu?
