Jego spojrzenie było marzycielskie, uważnie przyglądał się krajobrazom, które znikały za oknem, wydawało się, że cieszy się każdym detalikiem jak dziecko.

I wtedy przypadkowo mijając go, zahaczyłam o jego teczkę, spojrzeliśmy sobie w oczy i na ułamek sekundy poczułam coś, myślę, że on również.

Mielismy jeszcze wolne miejsca obok siebie, więc po 5 minutach już rozmawialiśmy o życiu, opowiedziałam, że jestem studentką i jadę do rodziców na ferie.

Andrzej, bo tak miał na imię mój towarzysz, miał około 40 lat, przeszedł już wiele etapów życia, które jeszcze przede mną.

Opowiedział o swoich latach studenckich, jak beztrosko było wtedy uczęszczać na zajęcia, całe życie zdawało się być przed nim, a teraz jest finansistą, jedzie z kolejnego spotkania biznesowego. Jednak szczęścia w jego oczach nie było, nie miał rodziny, tylko pracę, a lata mijały...

Popularne wiadomości teraz

„Babciu, czy dostaniemy pierogi: Nie, one są dla Andrzeja, dla was już zrobiłam kanapki z margaryną”

Pewien facet znalazł zniszczony portfel. Nie miał pojęcia, do czego może on prowadzić: „ Czekałam na ciebie całe życie”

„Czy mogę dostać gorącą herbatę z kawałkiem chleba, nie martw się, usiądę na parapecie i poczekam”

„Mój syn w ogóle nie był do mnie podobny, więc zmusiłem moją żonę do wykonania testu na ojcostwo: dobrze, że to zrobiliśmy”

I oto moja stacja... i jego też. Dziwne, może to znak, może dzisiaj to szczególny dzień i warto się cieszyć. Andrzej nagle zaproponował kawę, nie odmówiłam i dobrze.

Minął rok, teraz żyjemy razem, wszystko przez to spotkanie i smaczną kawę.