"Mieszkanie było zarejestrowane na moją teściową. Teraz, gdy teściowa się rozwodzi, zdaję sobie sprawę, że to ona jest właścicielką, a nie ja"

Szczerze mówiąc, nie rozumiem, jak ona mogła wytrzymać 35 lat z tym mężczyzną, mówiąc, że wszystko ją satysfakcjonuje. A tu nagle przyjechała do nas w szlafroku i kapciach.

Na początku myślałam, że się dogadają, a teściowa wróci do domu. Ale teraz już mi nie jest śmiesznie, wydaje się, że nie zamierza wracać do męża.

Mieszkamy z mężem od pięciu lat po ślubie w małym studio, czyli sypialni i salonie razem z kuchnią. To właśnie tam śpi teściowa. Oczywiście jest to bardzo niewygodne. Teściowa patrzy na telewizor od rana do wieczora. Od siódmej rano hałasuje garnkami, chodzi, ślizgając się po podłodze. Męczy rozmowami. Dla męża to łatwiejsze - to jego matka. A ja czuję się jak intruz.

Problem polega także na tym, że z mężem spodziewamy się dziecka. Teraz pracuję, ale za kilka tygodni przejdę na urlop macierzyński. To oznacza, że będę musiała całą dobę siedzieć z teściową twarzą w twarz. Nabrala odwagi, zapytała ją o plany na przyszłość: "kiedy zamierzasz wrócić do domu?". A ona oznajmiła mi, że nie zamierza wracać, aby nie widzieć męża, pijaka.

Teściowa złożyła wniosek o rozwód i zamierza mieszkać u nas. Mówi, że teraz potrzebna jest nam. Będzie pomagać z dzieckiem. Przecież to mieszkanie rodzice męża kiedyś mu kupili. Wtedy miał 21 lat. Od tego czasu mieszka osobno od rodziców. Urządził i odnowił mieszkanie według swojego gustu. Pięć lat temu dołączyłam do niego.

W tym czasie kupiliśmy dobre urządzenia AGD, zrobiliśmy remont w łazience. Ale niedawno dowiedziałam się, że mieszkanie pozostaje zarejestrowane na teściową. Trochę byłam zdziwiona, ale specjalnie się nie zmartwiłam. Teraz, gdy teściowa zamierza się rozwieść, zrozumiałam, że jest tu gospodynią, a nie ja. Może dlatego mąż milczy.

Mówi, że matka przez całą młodość znosiła figle ojca, jego zdrady i skandale. Wtedy nie odeszła od męża ze względu na syna. Wręcz przeciwnie, trzymała się rodziny zębami. Była miła, gotowała, tworzyła atmosferę idealnej rodziny wśród znajomych. Dla niej ważne było "co ludzie powiedzą!".

Teściowa ukrywała wszystkie skandale, uśmiechała się publicznie. A w sześćdziesiąt pięć lat postanowiła rozwieść się z powodu jakiegoś drobiazgu. Mąż przyszedł skądś w złym nastroju, zbeształ ją. Ale to przecież nie pierwszy raz! Ona właśnie w tym czasie nalewała mu zupę. Rzuciła talerzem w ścianę i wyszła z domu dosłownie w tym, co miała na sobie. Przyjechała do nas. Powiedziała, że skończyła się jej cierpliwość.

Rozwód oczywiście spowoduje podział majątku. Ale teściowa twierdzi, że nic od niego nie chce. Mają dwie kawalerki i działkę! To ta, w której mieszkamy z mężem, i inna dwupokojowa, droższa, w starej, sprawdzonej dzielnicy. Tam teraz ojciec został sam.

Działka też nie jest zbyt droga - domek z płyt jest bez udogodnień i grządki z cukinii. Woda w wiadrze, tam trzeba dojeżdżać na jeleniach. Pięć lat temu teściowa próbowała ją sprzedać, ale nawet za śmieszne pieniądze nie znalazła kupca. Wtedy sama zaangażowała się w opiekę nad działką i jakoś się wciągnęła. Z przyjemnością tam jeździ. Posadziła kwiaty, zbiera porzeczki i jabłka. Najprawdopodobniej podzielą to tak: teściowa dostanie działkę, a nasze mieszkanie dostanie teść.

Jestem zszokowana. A teraz, gdzie my pójdziemy? Na ulicę, czy co? W ósmym miesiącu ciąży? Powiedziałam teściowej: "Myślicie tylko o sobie! Mieszkanie wasze, rozumiem. Ale dla mnie z dzieckiem nie starczy tu miejsca".

Postawiłam ultimatum mężowi. Powiedziałam mu, żeby matka wracała do domu. Albo ja pójdę do domu rodziców. Z przyszłym dzieckiem, oczywiście. Przecież mam rację, prawda?