Mam dwójkę dzieci, mój syn jest dwa lata starszy od córki, więc nie płakał, tylko w milczeniu mnie odprowadzał.
Byłam już tym bardzo zmęczona, mąż jak zwykle zasypiał na podłodze po kolejnym posiłku, a ja musiałam iść na nocną zmianę, zostawiając dzieci same sobie.
Za każdym razem pękało mi serce, ale nie miałam wyboru. Po co mamy jeść i ubierać się? Niedawno w pracy powiedziano mi, że w sąsiednim miasteczku potrzebna jest pielęgniarka.
Nawet się nie zastanawiałam, od razu się zgodziłam. Kupiłem stary dom na kredyt, był w opłakanym stanie, więc w ciągu dnia pracowałem w pracy, a wieczorem robiłem remont.
To było bardzo trudne, czułem się jak buldożer, chciałem rzucić wszystko i wrócić do mojego przytulnego mieszkania. Postanowiłem nie myśleć o trudnościach, tylko po prostu to robić, ciężko pracować od rana do nocy, a coś z tego wyjdzie. Nasza trójka będzie szczęśliwa w tym małym domku.
Teraz musiałam kupować najtańszą kawę rozpuszczalną, warzywa tylko z własnego ogródka, mięso - tylko trochę dla dzieci, a sama byłam na "chudej" diecie.
Popularne wiadomości teraz
Jadłam ten makaron co wieczór, ale moja dusza była tak ciepła i spokojna, że nie potrafiłam zamienić tego uczucia na pieniądze czy pyszny obiad.
Z dnia na dzień "wszedłam w rutynę", nauczyłam się właściwie rozdzielać fundusze, poznałam miejscowych i czasami kupowałam od nich twarożek, mleko i śmietanę.
Zdałam sobie sprawę, że mogę zrobić wszystko, tylko trochę więcej, a wszystko się ułoży. Nagle, w sobotni wieczór, dzieci przyniosły do domu głodnego, pozbawionego środków do życia szczeniaka. Był bardzo chudy i ledwo stał na nogach. Daliśmy mu mleko i w ciągu 10 minut wydawało się, że ożył.
Wtedy pojawił się kotek. Miał zwęglone kikuty wąsów. On również przeżył. Wszystkie przeżyły. Niemal natychmiast, gdy tylko zdałem sobie sprawę, że stoimy na własnych nogach i że jesienią będziemy mieli własne warzywa, zasadziłem jabłoń. Ponieważ pamiętałem dom mojej babci i sad jabłoniowy w pobliżu, postanowiłam, że będę miał taki sam.
Poradzono mi, abym wzięła gałąź, która naprawdę mi się podoba.
Byłam szczęśliwa, gdy niosłam gałązkę jabłoni do domu, wyobrażając sobie, że za kilka lat drzewo będzie silniejsze i da nam soczyste miodowe owoce. Zrobię z nich dżem, sok i różne wypieki.
Niestety, ziemia była tak sucha, że drzewko uschło, a ja nigdy nie mogłam cieszyć się jabłkami. Płakałam jak małe dziecko, wydawało mi się, że ktoś podeptał moje marzenie.
Następnego roku w miejscu porośniętym mchem posadziłam śliwę, która wydała owoce. Moje szczęście nie znało granic, moje dzieci dorastały, a na podwórku pojawiła się wiśnia i kolejna śliwa.
Nie wpuszczałam już mężczyzn do swojego życia, byłam przyzwyczajona do ufania tylko sobie, to było takie wygodne. Poza tym teraz jestem spokojna o przyszłość. Mój syn skończył już studia i pracuje, a córka dostała się w tym roku na uniwersytet ze stypendium państwowym - czyż nie na to tak ciężko pracowałam przez te wszystkie lata?
A teraz obserwuję mój ogród przez okno i piję drogą kawę, którą kupił mi syn. Rozglądam się po naszym domu - wszystko się tu zmieniło: nie ma już małych okien, nie ma starego domu z niskimi sufitami. Wszystko stało się inne.
Kolejny pies leży teraz na ciepłej werandzie, a kolejny kot na fotelu...
Trzeba tylko w porę podjąć właściwe decyzje.
Pisaliśmy również o: "Mamo, jak wrócisz do domu, jeśli wyjedziesz z Włoch, nie będziemy mogli dokończyć remontu": Znosiłam to przez 10 lat, a teraz co
