"Poszłam do Alicji się kłocić. Broniąc syna, twierdziła, że jest niezdolny. Odparłam, że nie mamy innego wyjścia, a mój Stepan jest dobrze wychowany"

Młoda para z 6-letnim dzieckiem. Chłopiec jest aktywny, niespokojny, wścibski, chce wszędzie chodzić i wszystko widzieć. 

Alicja, jego matka, jest miłą kobietą. Często spotykamy się na granicy i rozmawiamy. Czasem zapraszam ją i chłopca do siebie na herbatę. Ich tata prawie cały czas jest w pracy.

Lato w pełni, a ja zaszyłam się w ogrodzie. Tam jest cień, świeże powietrze i moja letnia kuchnia. Mogłam trochę popracować, żeby nie upiec się w palącym słońcu. 

Kobieta też wyszła na podwórko, ale nie na długo. W takiej temperaturze niewiele można zrobić. Zobaczyła mnie, przywitała się, a kilka minut później stała obok ze szklanką chłodnej lemoniady.

-"Częstuj się! Zrobiłam ją dziś rano, jest świeża” - powiedziała sąsiadka.

Lemoniada była naprawdę pyszna. Zaproponowała Alicji placki, świeżo wyjęte z pieca, ale ta odmówiła, mówiąc, że pilnuje swojej figury i boi się przytyć. 

Kacperek podbiegł do matki i przywitał się. Był takim słodkim chłopcem. Zapytała go, czy mógłby zjeść trochę ciasta, ale on nie chciał. 

Wtedy zaproponowała mu gruszki. Były właśnie dojrzałe. Były takie piękne, duże, smaczne i soczyste.

Facet podbiegł do drzewa. Poprosiłam go tylko, żeby nie jadł dużo, żeby nie bolał go brzuch. Usłyszała, że włącza się piekarnik i pobiegła do kuchni wyjąć placki. 

 Kiedy wróciła, ich  już nie było. „Może mąż wrócił wcześniej z pracy albo miał jakieś ważne sprawy do załatwienia” - pomyślałam sobie i wróciłam do swoich zajęć.

Wieczorem nakryłam stół dla mnie i mojego męża w altanie. Usiedliśmy do kolacji i Stepan zapytał:

-"Słuchaj, co się stało z naszą gruszką?

-"Powiedz mi, jak dobrze owocowała w tym roku! Zrobię dżem, zrobię dżem - marzyłam, dopóki mąż nie przywrócił mnie do rzeczywistości.

-Wstał od stołu i podszedł do drzewa, a ja poszłam za nim.

To, co zobaczyłam, sprawiło, że serce mi zamarło. Złapałem się rękami za głowę. Drzewo było całkowicie martwe. 

Gruszki leżały na ziemi, posiniaczone, gałęzie były połamane. Czułam się głupio, nogi mi drżały. Dobrze, że ławka była niedaleko, bo inaczej upadłabym na ziemię.

-„Więc wiesz, kto popełnił te okrucieństwa?” zapytał mężczyzna.

Opowiedziałam mu o wizycie sąsiadów i o tym, jak pozwoliłem Kacperu zjeść kilka gruszek. „Rano poszedłam do kobiety , żeby się pokłócić. 

Broniła syna, mówiąc, że nie jest zdolny do takich rzeczy. Wyjaśniłam, że nie mamy nikogo innego poza nimi. Mój Stepan nie mógł zrobić czegoś takiego, żeby zepsuć dziecko sąsiada, prawda?

Pokłóciliśmy się i teraz nie rozmawiamy ze sobą, a nawet usunęliśmy bramę na granicy, żeby goście już nie przychodzili. Wciąż jest mi jej żal. 

Jak można być tak okrutnym dzieckiem i nie doceniać natury i pracy innych? I to wszystko przez złe wychowanie!