"Dzieci przyjęły pieniądze, ale nawet się nie zapytali, gdzie zamierzam mieszkać. Żyli własnym życiem i nie chciało wpuścić starej matki do siebie"

Całe życie poświęciłam dwóm synom i córce. Z mężem nigdy nie myśleliśmy, że zostaniemy rodzicami trojga dzieci.

Kiedy wychowywaliśmy dzieci, budowaliśmy dom, pracowaliśmy, zdążaliśmy spotykać się z przyjaciółmi i pomagać naszym rodzicom. Wtedy życie było weselsze.

Andrzeja kochałam całym sercem, i gdy wychodziłam za niego za mąż, byłam przekonana, że moja historia będzie o „długo i szczęśliwie”.

Mąż pracował w fabryce produkującej chemię gospodarczą. Warunki pracy nie były zbyt korzystne, ale zarobki były dobre.

Mógłby może rzucić tę pracę i znaleźć coś innego, ale po mojej trzeciej ciąży zrozumiał, że nie było mu to dane.

Kiedy młodsza Anna skończyła 5 lat, dowiedzieliśmy się o nieuleczalnej chorobie Andrzeja.

Chłopcy byli wtedy starsi, byli bliźniakami. Rozumieli wszystko i nie zadawali zbędnych pytań. Przejęli męskie obowiązki i pomagali ojcu, jak tylko mogli.

Po pół roku straciliśmy naszego tatę, mojego ukochanego męża.

Długo nie mogłam dojść do siebie, smuciłam się, płakałam, chodziłam na grób Andrzeja, odwiedzałam.

Chodziłam do kościoła, modliłam się, było mi trochę lżej. Rodzina i przyjaciółki doradzały mi, bym nie składała broni i pomyślała o dzieciach. Jak samotna kobieta miałaby poradzić sobie ze wszystkim?

Wiecie, co to jest łabędzia wierność? Byłam gotowa położyć się w zimnej ziemi obok Andrzeja, ale nie mogłam przez dzieci.

O drugim małżeństwie nie było mowy. Chłopcy poszli na studia, córkę wysłałam do mojej matki, a sama wyjechałam za granicę do pracy. Wyszkoliliśmy starszych, młodsza zaczęła studia.

Znowu do pracy za granicą.

I tak to poszło. Ślub, mieszkanie, wnuki. Sama nie zauważyłam, jak przeżyłam pół życia. Nie dla siebie, dla dzieci i wnuków.

Ostatnio zaczęłam czuć się wyczerpana. Nie mogłam już jechać do pracy, bo zdrowie na to nie pozwalało. W domu zatrudniłam się jako sprzedawczyni w sklepie, ale pracowałam krótko, fizycznie nie dawałam rady.

Dom stał się dla mnie za duży, a samotność mnie przytłaczała. Postanowiłam sprzedać mieszkanie, podzielić pieniądze równo między dzieci.

Spodziewałam się, że ktoś z nich mnie przyjmie, zaproponuje dach nad głową. Dzieci przyjęły pieniądze jako coś oczywistego i nikt nawet nie zapytał, gdzie zamierzam mieszkać.

Każde żyło własnym życiem i nie chciało wpuścić starej i schorowanej matki.

Na szczęście po zmarłym mężu pozostało mieszkanie po rodzicach. Przez te wszystkie lata wynajmowałam je, dzieci o tym nie wiedzą.

Tam się osiedliłam, wynajęłam opiekunkę. Całą emeryturę wydaję na leki i obcą osobę, która traktuje mnie lepiej niż własne dzieci. Czyż nie boli?

Nie warto było ich rozpieszczać i chronić przed problemami świata. Wychowałam egoistów, więc teraz nie mam na co narzekać.