Stellę znaleziono w lesie szczeniakiem. Zaczęła przypominać wilka. Pokochała swoją rodzinę. Dzięki jej przeraźliwemu wyciu udało się uratować 1 życie

Z tak poważnym zwierzęciem relacje muszą być szczególne. Nie tak jak z psem, który prawie zawsze okazuje czułość i szacunek.

Pochodzenia Stelli nie można było ustalić, więc po prostu zawarto z nią umowę, a ona była bardzo obowiązkowa.

Była „nietowarzyskim” psem... Jak to się mówi o ludziach „nietowarzyski”... Taka była...

Dawno temu, wiele lat temu, dziadek Piotr, wybrawszy się do lasu na grzyby, znalazł szczeniaka – nastolatka. Bóg jeden wie, jak to dziecko znalazło się w głębi lasu. Po prostu bezgłośnie błąkało się pośród drzew. Nawet nie było przywiązane... Małe, mokre po deszczu „coś”... Dziadek Piotr zmarszczył brwi i podszedł bliżej.

Mały psiak w wieku młodzieńczym. Niezgrabny, niezbyt ładny... Ale mimo wszystko... Spojrzały na niego brązowe oczy... Oczy nie nastolatka... Oczy mądrego zwierzęcia... Dziadek Piotr zamyślił się.

„Chodź ze mną, zwierzę! Teraz nie mam psa na podwórzu. Będziesz dobrym stróżem – nie skrzywdzę cię!” Wsiadł na rower i pojechał do wsi. W drodze dziadek Piotr oglądał się nie raz i nie dwa... Ale nikt za nim nie biegł. Piotr już prawie zapomniał o tym leśnym spotkaniu.

Zajął się gospodarstwem. A gospodarstwo rodziny Trunowów nie było małe: trzy świnie, maciora z dziesięcioma prosiętami, krowa Miełka, tuzin kur, sześć kaczek z kaczątkami, no i kot Piston...

Dziadek Piotr otworzył furtkę i miał się w końcu zrelaksować, posiedzieć na ławeczce przed domem. Nagle osłupiał... Patrzyły na niego dwa brązowe oczy... Patrzyły tak uważnie... I tak dziwnie, że dziadek nie wiedział, co robić. „No, chodź już na podwórze?” Po długiej pauzie szczeniak cofnął się i zniknął w ciemności.

Tak było nie dzień, nie dwa... Brązowe oczy patrzyły na niego każdego wieczoru, jakby go oceniały, jakby szukały w nim bratniej duszy... Aż pewnego dnia, gdy dziadek Piotr siedział na ławce przed domem i palił, „ono” podeszło do niego... Obwąchało go i położyło się u jego stóp... Dziadek Piotr był zdezorientowany.

W życiu nie był szczególnie czułym człowiekiem, do zwierząt przywykł raczej podchodzić użytkowo... Nie zliczyłby, ile świń, krów, kur i innych stworzeń przewinęło się przez jego życie... No a pies jest potrzebny do pilnowania, koty – do łapania myszy...

Już nie pamiętał, ile psów umarło na jego podwórzu. Teraz buda stała pusta. Na początku lata Grom zdechł... Weterynarz powiedział, że to przez kleszcze... Ale nikt specjalnie nie rozpaczał po Gromie. Dziadek Piotr był surowym mężczyzną, skąpym w łzach... A jego żona Karolina była jeszcze bardziej oschła... Ojej, jaki charakter miała ta kobieta.

Dziadek Piotr spojrzał na szczeniaka leżącego u jego stóp. Brązowe oczy uważnie śledziły jego ruchy... „No co, zwierzę, wygląda na to, że zdecydowałeś się zamieszkać u mnie? To słuchaj...

Będę cię karmił dwa razy dziennie tym, co Bóg da... Ale nie skrzywdzę cię. Buda jest. Ciepła. Czasem puszczę cię wolno w nocy, na kilka godzin... Twoim zadaniem będzie pilnować podwórza! Żeby nikt obcy nie przeszedł obok bez strachu! Jeśli się zgadzasz, chodź ze mną!”

...Tak zaczęło się jej nowe życie... Kiedy okazało się, że szczeniak jest samicą, dziadek Piotr nazwał ją Stellą. Skąd usłyszał to piękne i melodyjne imię, pozostaje dla nas tajemnicą... Teraz Stella miała ciepłą budę, duże gospodarstwo i łańcuch...

Czas mijał, a ze zgrabnego młodzieńca Stella stała się wielkim, pięknym, potężnym psem, którego cała wieś się bała. Mówiono nawet, że w rodowodzie Stelli na pewno byli wilki...

Była tak przerażająco piękna i niezwykła... A jej zachowanie nie było typowe dla psa. Żadnego merdania ogonem z uniżeniem, żadnego lizania rąk... Kiedy dziadek Piotr, jego żona lub krewni zbliżali się do Stelli, ona po prostu spokojnie leżała i uważnie patrzyła na nich swoimi mądrymi oczami...

Ale obcych była gotowa rozszarpać... Prawie nie szczekała... Raczej warczała. A to warczenie było przerażające... Ale tylko w dzień... Dlatego jej budę przenieśli z podwórza do ogrodu, aby sąsiedzi nie bali się pukać do furtki.

Za to nocą dziadek Piotr czasem spuszczał ją z łańcucha, mówiąc: „Za trzy godziny przyjdę, żebyś tu była! Sąsiadki boją się chodzić rano do pracy przez ciebie!... Nikogo nie ruszaj!!!... Trzy godziny!...”

I zrywała się z łańcucha jak strzała... Pędziła w las i na pola za swoimi psimi, a może jednak wilczymi, sprawami... Nikogo nigdy nie pogryzła ani nie przestraszyła... Najwyraźniej miała inne zainteresowania... Ale na czas zawsze była w budzie, co dziadek Piotr bardzo szanował... A może... Nie, wtedy jeszcze tego nie umiał...

Trzeba przyznać, że Stella regularnie miała szczenięta, jak to w naturze bywa. Ale najdziwniejsze było to, że choć wieś się jej bała, szczeniaki rozchodziły się jak ciepłe bułeczki. Przyjeżdżali nawet z innych wiosek po szczenięta. Bo choć bali się Stelli, to ją szanowali... Gardła bez powodu nie rozszarpywała... Tylko wtedy, kiedy trzeba...

To był zwykły letni dzień. Po śniadaniu Stella spokojnie leżała przy swojej budzie, grzejąc się na słońcu i jednym okiem obserwując, jak mała Maria bawi się w piaskownicy pod cieniem wielkiego drzewa przy furtce, a drugim – jak pani Karolina krząta się po ogrodzie...

Stella wiedziała, że pani Karolina przywiązuje swoją wnuczkę do drzewa, żeby nigdzie nie odeszła, a sama zajmuje się gospodarstwem. Maria miała wtedy zaledwie trzy lata i rodzice czasem przywozili ją na wieś na weekendy.

I ta malutka zawsze biegła nie do kogo innego, tylko właśnie do Stelli, szeroko rozkładając rączki: „Teeella!!! Teeella!” I psie serce kurczyło się z radości i miłości do tego ludzkiego dziecka!

Tego feralnego dnia Stella obserwowała Marię i panią Karolinę... I przysnęła. Obudziła się, gdy ktoś boleśnie drapał ją po nosie pazurami. Stella otworzyła oczy. Kot Piston siedział przed jej pyskiem i prawie chrypiał: „Zrób coś! Maria zaraz utonie!”

Stella spojrzała za płot. Marii nigdzie nie było. Ani w piaskownicy, ani na huśtawce, ani pod drzewem. Stella spojrzała na kota. „Ona jest tam, przy stawie. Tam w wodzie jej czapeczka! Wchodzi po nią! No dalej, matko, pomóż jej! Nikt mnie nie słyszy! Auuuu!”

I Stella wydała głos!... Szczekała i szczekała... Tak głośno, jak nigdy w życiu... Skakała, rwała się, wzlatywała w górę, starając się zerwać z łańcucha... Pani Karolina wyprostowała się i spojrzała na psa. „Całkiem oszalała, suka” – pomyślała i wróciła do kapusty.

I wtedy Stella zawyła... I nie po prostu zawyła... Przerażający wilczy skowyt rozszedł się po wiosce... Tak głośny i straszny, że wszystkim, którzy go usłyszeli, włosy stanęły dęba... A Stella wyła i wyła... I tyle było bólu w tym wyciu, że nie da się tego opisać słowami...

Dopiero usłyszawszy ten przerażający skowyt, pani Karolina zrozumiała, że stało się coś strasznego, i rzuciła się szukać Marii... I dzięki Bogu, inni sąsiedzi również wybiegli z podwórz.

Marię w ostatniej chwili wyciągnięto z małego stawku, który znajdował się niedaleko domów. Może to nawet nie był staw, a raczej kałuża nieznanego pochodzenia... Ale to nie jest ważne... We wsi był zamęt... Karetka przyjechała... Rodzice Marii... Wszyscy płakali i cieszyli się jednocześnie...

Wieczorem wszystko się uspokoiło, a do Stelli przyszła cała delegacja: ojciec Marii Jan, jego żona i dziadek Piotr.

Jan kucnął przed nią i zaczął mówić: „Dziękuję ci za to, że uratowałaś moją córeczkę! Dziękuję... Nigdy tego nie zapomnę!... Proszę cię, pojedź mieszkać ze mną! Mam dom w mieście. Będziesz miała duży wybieg. Będę cię dobrze karmił, dużo i smacznie, będę z tobą wychodził na spacery! Będzie ci u mnie bardzo dobrze!”

Stella patrzyła na niego swoimi brązowymi oczami... I milczała. Potem podeszła i położyła swoją głowę na jego ramieniu... Na kilka sekund... I poszła do swojego pana, dziadka Piotra...

Podeszła i położyła się u jego stóp... A on stał jak wryty... I nie wiedział, jak zareagować na te „zwierzęce czułości”... I tylko skąpa męska łza zdradziecko spływała po jego pomarszczonym policzku... Nauczył się... Nauczył się kochać zwierzęta."