„Nie chcę być wykorzystywana tylko dlatego, że urodziłam jego dziecko: myślę, że jeśli tak dalej pójdzie, będę musiała się z nim zerwać”

Nie mogę powiedzieć, że wszystko w naszym związku było idealne, ale zawsze szukaliśmy kompromis i godziliśmy się. W końcu spróbowaliśmy zamieszkać razem, a wtedy wszystkie kłótnie zeszły na dalszy plan.

Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, Kacper zaczął traktować mnie jak księżniczkę. Nosił mnie na rękach, kupował prezenty, był taki troskliwy i delikatny.

Nawet po urodzeniu naszego synka, relacje nie zmieniły się, chociaż większość moich przyjaciół ostrzegała mnie, że tak może się stać.

Szybko wróciłam do swojej dawnej kondycji. Syn był spokojnym dzieckiem, często chodziliśmy razem spacerować. To była po prostu idylla.

Nie spieszyło mi się do pracy, a mój mąż nie był przeciw tego. Chciał, żebym zajmowała się domem i swoim hobby. Pieniędzy mieliśmy, Kacper dobrze zarabiał.

Moja druga ciąża była niespodzianką. Dowiedziałam się o niej przypadkowo. Zrobiłam badania lekarskie, bo chciałam wrócić do pracy.

Zrobiłam badania i dowiedziałam się o ciekawej chorobie. Tego samego dnia powiedziałam o tym Kacperowi. Nie mogę powiedzieć, że mój mąż był zachwycony, wręcz przeciwnie.

Zapytał mnie, czy naprawdę chcę tego dziecka, czy nie będzie mi ciężko z dwójką. Nie powiedział tego po prostu, ale było jasne, że Kacper nie chce drugiego dziecka.

Co miałam zrobić? Szczerze mówiąc, ja też nie miałam ochoty przeżywać wszystkiego od nowa, zwłaszcza porodu, ale to było moje dziecko, jak mogłabym z niego zrezygnować?

Urodziła się dziewczynka, której sama wybrałam imię - Anna. Kacper zajął pozycję, wiesz, jak outsider. Nie interesowało go nic, co dotyczyło jego córki.

Wtedy wszystko się zaczęło. Nigdy nie widziałam mojego męża tak zirytowanego. Wracał do domu z pracy i od razu krzyczał.

A powody mogą być różne. Mieszkanie nie posprzątane, zabawki porozrzucane, brudna pielucha nie trafiła do kosza.

Nie zdążyłam podgrzać jedzenia, nie ugotowałam tego, co chciał, nie umyłam naczyń. Kiedy próbowałam się usprawiedliwiać, mówiąc, że mam dwoje małych dzieci, było jasne, że nie nadążam. Powiedział do mnie:

- „Co sobie myślałaś, kiedy zdecydowałaś się na kolejne dziecko?

Wygląda na to, że potajemnie chciałam mieć od niego dziecko, sama je sobie zrobiłam, urodziłam i przywiozłam do domu. Powinien być dorosłym mężczyzną, ale zachowuje się jak samolubny kozioł.

Najgorsze jest to, że Artur zauważa zachowanie ojca i zaczyna się go bać. 

Myślę, że jeśli tak dalej pójdzie, będę musiała zrezygnować od niego

Nie chcę, żeby wyżywał się na mnie tak tylko dlatego, że urodziłam mu dziecko.