"Budowaliśmy dom, popadliśmy w długi i musimy z czegoś żyć. Mąż zaprosił mnie na rozmowę i powiedział, że nie możemy jeszcze urodzić"

Mój związek z Andrzejem nie zawsze był idealny. Tak, na początku kochaliśmy się szczerze i namiętnie, ignorując nasze wady i nieporozumienia. 

Oboje mieliśmy po 19 lat, kiedy się pobraliśmy. Nie mieliśmy własnego mieszkania, więc zamieszkaliśmy z rodzicami Myrona.

Moja teściowa, to kobieta przez duże „W”. Zastąpiła moją matkę, której nigdy nie miałem. 

Moja matka zmarła, gdy byłam jeszcze dzieckiem, a ojciec gdzieś uciekł, zostawiając mnie na wychowanie babci. Staruszka zmarła, gdy miałem 16 lat, a dwa lata przed osiągnięciem pełnoletności spędziłam w sierocińcu.

Żyło nam się dobrze, nigdy się nie kłóciliśmy. Po raz pierwszy poczułem się jak w rodzinie. Jednak Andrzej nie chciał zostawać się z rodzicami, ciągle powtarzał, że powinniśmy mieszkać osobno. 

Sprzedaliśmy dom mojej babci, kupiliśmy działkę i rozpoczęliśmy budowę. Andrzej zainwestował tam całą swoją pensję, więc żyliśmy dzięki wsparciu mojej teściowej. Ona nigdy nie wytykała nic  i w niczym nie odmawiała.

Mój teść robił meble na zamówienie. Nauczył też swojego syna rzemiosła. Kiedy zmarł ojciec Andzeja, on przejął rodzinny biznes. 

Teściowa ukrywała swój żal. Nie płakała, nie lamentowała i starała się żartować. Często wspominała miłe chwile i wspólne doświadczenia.

Na jakiś czas wstrzymaliśmy budowę. Szczerze mówiąc, nie chciałam opuszczać teściowej i zostawiać jej samej, bez opieki. 

Jednak Andrzej był nieugięty, że jeśli ma coś na myśli, to musisz to robić. Kiedy dom był w końcu gotowy, nie wprowadziliśmy się sami. 

Pod moim sercem rodziło się nowe życie. Teściowa była bardzo szczęśliwa, gdy usłyszała wiadomość o nowym dziecku, co nie mogę powiedzieć o mężowi.

Andrzej martwił się, że nie będzie go na to stać. „Właśnie skończyliśmy budowę domu i zadłużyliśmy się, aby go wyremontować. Zamówień było niewiele, ale musieliśmy z czegoś żyć. 

A moja mama powiedziała, że przechodzi na emeryturę i pomoże mi z dzieckiem. Mąż zaprosił mnie na szczerą rozmowę i zasugerował, że nie możemy jeszcze rodzić. 

Będziemy mieli jeszcze czas, aby zostać rodzicami i lepiej będzie to zrobić, gdy staniemy na nogi.

Byłam na niego wściekła. Pokłóciliśmy się, spakowałam swoje rzeczy i z płaczem poszłam do teściowej. Poskarżyłam się jej i opowiedziałam, co się stało. 

Uspokoiła mnie, poprosiła, żebym nie była zbyt podekscytowana i dała mui czas na przemyślenie wszystkiego. Oczywiście nie poparła pomysłu syna i nalegała, żebym urodziła.

Następnego dnia ona pobiegła do naszego domu wcześnie rano, aby porozmawiać z synem. Nie wiem, co mu powiedziała, ale przyszedł do mnie z wielkim bukietem kwiatów i na kolanach przepraszał mi.

Potem już nigdy się nie pokłóciliśmy i nadal jestem wdzięczna mojej teściowej za pomoc w ratowaniu naszego małżeństwa.

Urodziłam chłopca, Marka. Teściowa pomaga mi z dzieckiem. Uwielbia swojego wnuka, kocha go i rozpieszcza, a ja nie mam nic przeciwko temu. 

Biznes męża rozkręcił się, zatrudnił nawet asystentów i planuje podpisać kontrakt z firmą produkującą meble biurowe. Nasza sytuacja finansowa znacznie się poprawiła, więc zaczął mówić o swojej córce.

Uśmiechnęłam się tylko, bo już od dwóch tygodni wiedziałam, że znów jestem w ciąży, a teściowa dowiedziała się o tym najpierwsza. Przytuliła mnie mocno, a w jej oczach pojawiły się łzy. 

Potem pobiegła do swojego pokoju i przyniosła mi piękne pudełko, mówiąc, że to ich rodzinna pamiątka, przekazywana z pokolenia na pokolenie.

„Jesteś dla mnie jak moja własna córka. Bardzo cię kocham i chcę, żeby ten pierścionek przyniósł ci szczęście, a potem twojej córce”. Wybuchnęłam płaczem, nigdy nie wyobrażałam sobie, że ktoś obcy może stać mi się tak bliski.