„Córka opuściła mnie i poszła do ojca oraz macochy. Gdy tylko dostałam mieszkanie, natychmiast przyszła się przypochlebić i żalić": historia z życia

Mieliśmy już dwójkę dzieci. Córka była nastolatką i chodziła do szkoły, a syn był jeszcze mały.

Miałam trzydzieści pięć lat, kiedy ze zdumieniem wyjęłam ze skrzynki na listy dokumenty z sądu: mąż złożył pozew o rozwód… Mrugałam oczami, bo Marek w ogóle nie dawał po sobie poznać, że coś się zmieniło! Jadł, pił, spał, siedział przed telewizorem, sprawdzał zadania dzieci i ani słowa!

Rzuciłam przed nim list, a on zaczął nerwowo rozglądać się oczami.

– Mam inną kobietę, bądź rozsądna i nie pokazuj dzieciom, że coś się dzieje. Trzymaj się w garści. Mieszkanie jest moje, dzieci są zameldowane u twojej matki, więc nie masz tu żadnych praw.

– A co z dziećmi?

– Dzieciom będę pomagał…

Tak więc znalazłam się z dziećmi u mojej mamy.

Ale ona mnie nie przywitała z otwartymi ramionami.

– Nie potrafiłaś utrzymać męża i teraz chcesz zwalić wszystko na moją głowę? Nie, nie ma takiej opcji! Dopiero zaczęłam żyć, mam kawalera i potrzebuję swojego mieszkania. Ty idź mieszkać w domu babci.

– Ale on jest na peryferiach miasta i stary!

– Nic nie szkodzi, odmalujesz, przewietrzysz i będzie można mieszkać.

Tak oto znalazłam się w starym domu pod drewnianą strzechą. Córka od razu zaczęła kręcić nosem.

– Nie będę tu mieszkać! Tu nie ma łazienki, do szkoły daleko, śmierdzi tu myszami! Jadę do taty! Zawieź mnie do taty!

Musiałam zadzwonić do Marka. Szczerze mówiąc, myślałam, że odmówi córce, ale zabrał ją:

– Zwróć uwagę, że nie będę na nią płacić alimentów.

Dobrze, że syn został ze mną, bo nie wytrzymałabym. Przez długie dni nie mogłam wybaczyć córce jej postępku, bo przecież nie powinna wybierać ojca, który wyrzucił nas z mieszkania.

„Widocznie ma charakter po nim – tam, gdzie korzyść, tam będzie” – pomyślałam.

Ale trzeba było wziąć się do pracy i z czasem nasz dom pachniał wapnem i świeżą farbą. Mama pomogła mi w remoncie, a jej kawaler, na szczęście mający samochód, przywoził materiały budowlane i jeździł po fachowców.

Z czasem zaczęło mi się nawet podobać mieszkanie w moim własnym domu, wychodzenie na podwórko i chodzenie boso po trawie. Danielek znalazł sobie przyjaciół na ulicy, więc spokojnie wypuszczałam go na naszą cichą uliczkę, by jeździł na rowerze lub bawił się z kolegami. Z zaprzyjaźniłam się z sąsiadami.

Powoli zaczęłam zapominać o Marku. Z córką widywałam się rzadko, bo była zajęta pomocą macosze przy dziecku. To jeszcze bardziej ściskało mi serce. W końcu własnej matce i bratu nie chciała pomóc, a tam była wzorową opiekunką.

Gdy przyszła do nas mama, opowiedziałam jej, co mnie boli. A ona powiedziała:

– Czego się spodziewasz? Jest jeszcze dzieckiem i będzie tam, gdzie jej lepiej i łatwiej. To Daniel bardziej potrzebuje matki niż łazienki i toalety w domu, dlatego został z tobą.

Może to i prawda, ale mimo to chciałoby się, żeby wybrała ciebie.

Moje szczęście z mieszkania we własnym domu nie trwało długo. Firma budowlana wykupiła ziemię i postanowiła postawić osiedle mieszkaniowe. Obiecali nam trzypokojowe mieszkanie i zgodziłam się bez wahania.

Budowa trwała pięć lat. Mieszkaliśmy to w akademiku, to wynajmowaliśmy jednopokojowe mieszkanie, ale w końcu nadszedł dzień, kiedy wprowadziliśmy się do naszego nowego mieszkania, z nowym remontem i meblami.

Oczywiście zaprosiłam córkę. Obejrzała mieszkanie, a potem powiedziała:

– Mamo, nie masz nic przeciwko temu, żeby to był mój pokój? Bardzo chciałabym wrócić do was.

A potem zaczęła opowiadać, że nie chce już mieszkać z ojcem, bo jest tam tylko nianią dla ich dziecka, które przesiedlili do jej pokoju.

– Macocha w ogóle mówi, że nie będzie płacić za moje studia, bo to za drogie. Nie bierze pod uwagę tego, ile zaoszczędziła, gdy przez sześć lat byłam praktycznie nianią dla jej dziecka!

Patrzyłam na moją dorosłą już córkę i chciałam jej powiedzieć, że dokonała swojego wyboru i niech tam zostanie. Ale słowa mojej matki, że jest jeszcze dzieckiem, powstrzymały mnie. Myślę, że dam jej szansę. Mam nadzieję, że to słuszna decyzja.

Historia napisana na podstawie prawdziwych wydarzeń, imiona i okoliczności zostały zmienione w trosce o prywatność bohaterów.

Pisaliśmy również o: "Będąc w wieku Pani Olga zrozumiała, że nie jest już potrzebna swoim dzieciom. Zostawiła im wszystko wzięła tobołek i odeszła": życiowa historia matki

Może zainteresuje:  "Mamo, przepraszam, ale nie będę kłamać, zakochałam się w twoim adoratorze. I wydaje się, że to jest odwzajemnione": historia miłości szczerej córki

Przypominamy: "Szefostwo się wścieka, brak szacunku, ze zmęczenia padam. W domu czeka niezadowolony pan-baron. Zdecydowałam się pójść do mamy": historia pracownicy