Adam i ja znamy się od 18 roku życia. Zaczęliśmy się spotykać, gdy byliśmy jeszcze studentami.
Dla mnie był to przelotny romans, ale dla niego prawdopodobnie coś poważnego. Trzy miesiące po tym, jak się poznaliśmy, oświadczył mi się:
- "Lisa, wyjdź za mnie!
- "Zwariowałeś!" Odpowiedziałam: "Co masz na myśli mówiąc 'ożeń się'? Po pierwsze, spotykamy się od półtora tygodnia, a po drugie, nie planuję teraz ślubu. Muszę skończyć studia, znaleźć pracę i żyć dla siebie".
Byłam tak zdezorientowana i rozczarowana jego propozycją, że postanowiłam z nim zerwać. Pomyślałam, po co mi taki obsesyjny dżentelmen?
Najpierw poprosił mnie o rękę, a za miesiąc chce mieć dziecko. Nie, nie jestem na to gotowa. Na razie wolę być sama. Może wtedy nie byłam zakochana, w przeciwieństwie do niego?
Popularne wiadomości teraz
Ale Adam nie opuścił mojego życia. Ze statusu mojego "chłopaka" stał się "przyjacielem". Zawsze był przy mnie, nie roszcząc sobie pretensji do bycia kimś więcej. A mnie to nie przeszkadzało, nawet bezczelnie to wykorzystywałam.
- Adam, muszę zanieść kilka rzeczy mojej matce. Możesz to zrobić?
- Oczywiście, że mogę. Gdzie mam przyjść i o której?
- Adam, pracuję dziś do późna. Strasznie jest chodzić samemu po ciemku. Spotkasz się ze mną i odprowadzisz mnie do domu?
- Nie ma problemu!
Nie wiem jak on, ale ja byłam z tego zadowolona. Nawet nie zapytałam, czy spotyka się z innymi dziewczynami. A ja miałam chłopaków, z którymi chodziłam, a potem zrywałam.
Ale w trudnych emocjonalnie chwilach Adam nigdy nie był moją "kamizelką ratunkową". Jeśli potrzebowałam, wypłakiwałam się przyjaciołom. I pewnego dnia jedna z nich powiedziała do mnie:
- "Dlaczego nie weźmiesz pod uwagę Adama? Jesteś teraz sama, a on za tobą tęskni. A jeśli między wami się ułoży? Przecież go nie nie lubisz".
Pomyślałam: dlaczego nie? Mówią, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, ale najwyraźniej to nie był nasz przypadek. Mieliśmy już wtedy po 25 lat. Jakoś tak się stało, że zaczęliśmy się więcej komunikować. Teraz codziennie spotykał się ze mną w pracy, a weekendy spędzaliśmy razem. I oto jesteśmy znowu po trzech fatalnych miesiącach:
- "Wyjdziesz za mnie?
- Nie!" Wykrzyknęłam bez zastanowienia.
"Naprawdę, po co się znowu żenić? Co to za obsesja? Mam dopiero 25 lat, nie jestem jeszcze gotowa, nie żyłam dla siebie. Oczywiście miło było poznać Adama, ale mieszkać razem, widywać go codziennie? Nie byłam na to gotowa.
Najwyraźniej o wiele trudniej jest zmienić status z "przyjaciela" na "chłopaka", a nawet "męża", niż zmienić go z powrotem.
Wydawało mi się nawet, że Adam nie był bardzo zdenerwowany, gdy odrzuciłam go po raz drugi. Przynajmniej nie wpadł w złość. Prawdziwy mężczyzna z silnym charakterem! I znów pozostaliśmy przyjaciółmi.
A potem życie nas rozdzieliło. W końcu spotkałam "tego jedynego", w którym zakochałam się po uszy. Byłam gotowa błagać go o rękę, a on się oświadczył. Ale nie pozostałam długo żoną - mój ukochany zdradził mnie i rozwiedliśmy się.
Wiem, że Adam również poznał kobietę. Ale nie pobrali się, chociaż ich związek był poważny. Być może, podobnie jak ja, bał się odrzucenia i dlatego postanowił zostawić wszystko tak, jak było. A może czekał na mnie przez te wszystkie lata.
Szczerze mówiąc, po rozwodzie przypomniałam sobie o moim "alternatywnym lotnisku". Ale na początku nie udało nam się zbliżyć: Adam często wyjeżdżał w podróże służbowe do innego miasta, a ja nie chciałam zakłócać jego życia osobistego.
Ale potem nasi wspólni znajomi powiedzieli mi, że Adam, dowiedziawszy się, że rozwiodłam się z mężem, rozwiódł się również ze swoją żoną. Więc droga była wolna!
A byliśmy już wtedy po czterdziestce. Sama zadzwoniłam do Adama i poprosiłam go o spotkanie. Tak jak za dawnych czasów, był przy mnie.
Po raz trzeci zaczęliśmy się spotykać. Oczywiście nie było w tym romantycznego lęku. O ile kiedyś coraz częściej wychodziliśmy do kawiarni i kin, teraz przeważnie zostawaliśmy w domu lub odwiedzaliśmy krewnych.
Jak już wspomniałem, mam ponad 40 lat i nie mam dzieci. Zegar biologiczny tyka. Nadszedł czas, aby się ożenić. Ale nie wiedziałam, czy Adam tego chce, bo w tym wieku łatwiej jest samotnemu mężczyźnie niż niezamężnej kobiecie. Teraz czekałam, aż mi się oświadczy, a on?
Oświadczył się! Teraz, nie za trzy miesiące, ale za sześć miesięcy, przyszedł ukochany:
- Lisa, wyjdź za mnie!
I powiedziałam "tak". Ale nie mogę powiedzieć, że był to najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Była to raczej właściwa decyzja.
Od pięciu lat jesteśmy pełnoprawną rodziną. Mamy wspaniałą dorastającą córkę.
Kiedyś zapytałam mojego męża:
- Dlaczego czekałeś na mnie tak długo? Czy naprawdę tak bardzo mnie kochałeś?
- Wiedziałem, że jeśli będzie moje, to mi nie ucieknie - odpowiedział - Jestem uparty i po prostu zrobiłem to, co uważałem za słuszne.
Jego odpowiedź wydała mi się wymijająca. Czyli robił to nie z nieziemskiej miłości, a z czysto sportowego interesu? Z drugiej strony, w końcu do niego trafiłam, kiedy również postanowiłam poukładać swoje życie. Nie było w tym wielkiej miłości.
Taki mamy związek, oparty na kalkulacji, ale nie materialnej, tylko życiowej. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale tak wyszło.
