Zabierał nawet swoją młodszą córkę do szkoły, bawił się z nią i odrabiał z nią lekcje. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z tak troskliwą postawą.

Zaraz po porodzie tata przyjechał na mój oddział, aby poznać swojego syna. Nie byłam jednak na to przygotowana.

Oczywiście nie posiadałam się z radości, gdy dziecko znalazło się w moich ramionach. Jedyną rzeczą, która natychmiast wywołała wątpliwości i zaskoczenie, był kolor jego włosów. Jestem blondynką, a mój mąż jest brunetem, więc gęste rude włosy mojego syna sprawiały mi trudność. Jak to się mogło stać?

Nasi najbliżsi przyjaciele i krewni przyszli do szpitala położniczego. Byli gotowi pogratulować nowym rodzicom. Jeśli chodzi o mojego męża, nie mógł się doczekać, aż przyniosę mu syna. Mogłam się tylko domyślać, jaka będzie jego reakcja na to, co zobaczy.

Łzy płynęły mi z oczu z podekscytowania. Pielęgniarki zaczęły mnie uspokajać i pytać, co się dzieje. Podzieliłam się z nimi moimi obawami, a w odpowiedzi usłyszałam słowa wsparcia, mówiące o tym, że młody tata nawet nie zwróci na to uwagi, ponieważ w jego życiu wydarzyło się tak szczęśliwe wydarzenie.

Popularne wiadomości teraz

'Nadszedł czas, abyś opuściła urlop macierzyński. Nie jestem bankomatem. Tylko wiesz, na co wydać. Idź do pracy i naucz się ubiezpieczać”

„Jak mógł zaproponować coś takiego swojej matce. To nie jest odbieranie kotka z ulicy. To jego matka – skomplikowana i skąpa kobieta”

„Mama prosi mnie, żebym dochowała tajemnicy i nie niszczyła szczęścia mojej siostry: „Wiesz, przez co przeszła. Zrobiłabym to samo dla mojego dziecka”

„Synowe się postarały. No cóż, postanowiłam odpłacić im tym samym. Na Dzień Matki podarowałam im obu użyteczny prezent – miskę”

Mimo to martwiłam się, że mąż może pomyśleć, że jego syn nie jest jego własnym dzieckiem. Może nalegałby na test DNA? Nie mogę sobie wyobrazić, jak będzie wyglądało nasze życie, jeśli pomyśli, że dziecko należy do kogoś innego.

Zanim pokazałam dziecko mężowi, powiedziałam mu, żeby się nie martwił i usiadł. Gdy mu to powiedziałam, zrobił się blady i ponury. Najwyraźniej miał w głowie najgorsze przypuszczenia. W końcu powoli podniosłam naszego syna. Ręce mi się trzęsły, a w środku wszystko się przewracało.

Nagle mój mąż radośnie wykrzyknął, że jest kopią swojej babci Victorii, którą tak bardzo kochał, i podziękował mi za syna!

Od tamtej pory minęło dziewiętnaście lat, a my wciąż z uśmiechem wspominamy tę historię.