Anna zawsze była boleśnie wyczulona na to, że Andrzej nieustannie pomaga byłej żonie. Wkrótce straciła cierpliwość

Powiedział, że zamiast ich weekendowych planów, pojedzie do swojej byłej żony Julii kopać ziemniaki.

Nie było to nic nowego. Julia często potrzebowała "pomocy" Andrzeja, niezależnie od tego, czy chodziło o odebranie syna ze szkoły, pomoc w naprawach, czy nawet podwiezienie matki do kliniki.

Koleżanki z pracy, widząc zdenerwowanie Anny, przeszły do sedna sprawy i kobieta w końcu dała upust swojej frustracji, po której pojawiły się łzy. Problem nie tkwił w pomocnym mężu: chodziło o cienką granicę, którą przekroczył, angażując się w życie byłej żony bardziej, niż było to konieczne.

Każda z próśb Anny wydawała się dużym problemem, ale dla Julii Andrzej był zawsze dostępny. To porównanie poruszyło ją do głębi.

Anna nie wierzyła w uczucie Andrzeja do Julii, nie rozumiała nawet powodów ich małżeństwa, zastanawiając się, czy to tylko sposób Andrzeja na udowodnienie sobie i innym, że się zmienił.

Miłość, którą czuł do syna od Julii, zdawała się nieustannie przywiązywać go do dawnego życia - życia, którego Anna nie czuła się częścią.

Pewnego weekendu upał sięgnął zenitu. Anna postanowiła sprawdzić, czy Andrzej rzeczywiście jest w daczy, jak twierdzono.

Opuszczona dacza, która otworzyła się przed jej oczami, pasowała do jej podejrzeń. Ta świadomość była punktem zwrotnym. Anna wyprowadziła się z domu Andrzeja, złożyła pozew o rozwód i choć początkowy etap postępowania rozwodowego był trudny, spotkanie Andrzeja z Anną w sądzie ostatecznie przyniosło kobiecie poczucie zamknięcia.

Ten trudny dzień pomógł Annie odnaleźć spokój. Zdała sobie sprawę, że wszystko wróciło do normy, choć boleśnie.