"Moja matka jest kapryśna, cały czas chce uwagi, a ja mam rodzinę. Mój mąż jest przeciwny przeprowadzce jej do nas". "Niech tam zostaje"

Nie działają na nią żadne rozsądne argumenty, obraża się o byle drobiazg. A przez jej kaprysy muszę się rozdrapywać, żeby ją zadowolić i mieć jeszcze czas i energię dla rodziny.

Mój ojciec zmarł cztery lata temu i po tym wydarzeniu temperament mojej matki zaczął się pogarszać. Na początku tłumaczyłam to stresem, tęsknotą za ukochaną osobą i starałam się poświęcać jej więcej uwagi.

Ale potem zdałam sobie sprawę, że moja matka nie potrzebuje więcej, ale całej mojej uwagi. A ja nie mogę jej tego dać, mam małego syna i męża, którzy również mnie potrzebują.

Na początku udało mi się ograniczyć wymagania mojej matki dotyczące mojego czasu do codziennych rozmów telefonicznych i weekendowych wizyt. To również było trudne, ale był to kompromis.

Miałam też nadzieję, że po jakimś czasie moja matka będzie w stanie dostosować swoje życie do nowych realiów i wszystkim będzie łatwiej. Stało się jednak odwrotnie.

Oczywiście dzwoniłam do męża, żeby odebrał syna z przedszkola, a potem pędziłam taksówką do mamy. Jednocześnie w ciągu dnia pracy prawie co pół godziny pytałam o jej zdrowie. W końcu była starszą kobietą i poniosła taką stratę, jak śmierć ukochanej osoby. To nie jest żart.

Siedziałam przy matce cały wieczór, szczerze nie wiedząc, co robić, bo udawała umierającą, ale stanowczo odmawiała pójścia na pogotowie. A bliżej dziewiątej "czuła się lepiej", nawet chodziła o własnych siłach, nie trzymała się ścian, zapewniała mnie, że odpuściła, a ja pojechałem do domu.

Kiedy przyjechałam, mój syn już spał, obiad był zimny, a ja prawie nie miałam czasu dla mojej rodziny. Rano musiałam wracać do pracy. A mama zaczęła coraz częściej organizować dla mnie takie koncerty. Na początku raz w tygodniu, czasem dwa razy w tygodniu, a potem coraz częściej. Objawy były bardzo ogólne, zazwyczaj zdanie "źle się czuję". I jak zwykle nie chciała jechać na pogotowie.

Nie mogłam już tego znieść, ale bieganie tam i z powrotem było dla mnie bardzo trudne. Postanowiłam więc zabrać mamę do nas. Oczywiście mój mąż był temu przeciwny, ale nie zamierzałam go słuchać, bo nie miałam już siły.

Teraz moja mama mieszka z nami i czuje się trochę lepiej, być może dlatego, że czuje wsparcie i obecność swojej rodziny.