Gdy tylko wiosną stopnieje śnieg, natychmiast udaję się do wioski i mieszkam tam do późnej jesieni. Do miasta jeżdżę tylko wtedy, gdy naprawdę czegoś potrzebuję.
Tak właśnie poszłam do kliniki w zeszłym tygodniu. Chciałam załatwić wszystko szybko, aby tego dnia móc wrócić prosto do daczy. Spóźniłam się jednak na autobus i musiałam pojechać do domu córki. Jadłam poprzedniego dnia, rano wypiłam herbatę i natychmiast wyszłam, więc byłam bardzo głodna.
Moja córka zostaje w domu, ponieważ jest w ciąży, a kiedy do niej nie dzwonię, siada na ławce w parku lub idzie do sklepu spożywczego.
Tego dnia zadzwoniłam do niej i zapytałam, czy mogę wpaść, nie lubię przychodzić bez zapowiedzi. Marta najpierw ciężko odetchnęła, a potem powiedziała, żebym przyszedł. Przekroczyłam więc próg mieszkania i poszłam za nią do kuchni.
Powiedziałam, że jestem bardzo głodna, bo nie jadłam od wczoraj. Córka dała mi kaszę gryczaną i herbatę z herbatnikami. Pomyślałam też, że może źle się czuje i nie ma siły gotować. Postanowiłam pójść do sklepu i kupić coś dla córki i zięcia.
Jej mąż pracuje jako administrator w firmie, a jego zmiana trwa dwanaście godzin. Miałam właśnie iść do sklepu, kiedy zięć wrócił z nocnej zmiany. Córka zaczęła nakrywać do stołu: wyjęła z piekarnika pieczone ziemniaki z kurczakiem i sałatkę z lodówki, nałożyła na dwa talerze i zasiedli do obiadu. Byłam w szoku.
Popularne wiadomości teraz
One dwie jedzą obiad, a mnie nikt nawet niczego nie proponuje. Potem byłam bardzo obrażona na moją córkę. Tak wiele w nią zainwestowałam, jest jedyną osobą z ojcem - wszystkie rzeczy dla niej, droga edukacja, a ona nawet nie zaproponowała mi, żebym zjadła z nimi kolację.
Po prostu wstałam i poszłam prosto do drzwi. Poszłam na dworzec i ze łzami w oczach czekałam na następny autobus
Moja córka zdawała się nawet nie rozumieć, co się stało. Zadzwoniła do mnie wieczorem, jakby nic się nie stało, rozmawiałyśmy o wózku, a ona rzuciła kilka opcji, mówiąc: "Słuchaj, który ci się najbardziej podoba".
Nie obchodzi mnie to, może mieć co chce! Zaczęła mnie pytać, dlaczego nie jestem w nastroju. Powiedziałam jej wszystko, co myślałam. Jaka ona jest samolubna. A moja córka zaczęła się usprawiedliwiać, że były tylko dwie porcje jedzenia i gdybym jej powiedziała, że przyjdę, to by mi ugotowała. Ona w ogóle nie widzi swojej winy.
Oczywiście rozumiem, że nie była gotowa na mój przyjazd, ale z dwóch porcji mogła zrobić trzy mniejsze, a ja kupiłabym coś innego na stół. Może by tego nie zjadła, można zaproponować mamie. Nadal mam do niej żal, bardzo mi przykro.
