"Nie mogę jeść tylko 2 razy dziennie tylko dlatego, że ty tak chcesz": krzyknęła moja synowa, gdy usłyszała naszą podstawową rodzinną zasadę

Razem z mężem wychowaliśmy trójkę dzieci, z których wszystkie są już dorosłe, a niedawno świętowaliśmy ślub naszego najmłodszego syna, Tadeusza, który ożenił się z dziewczyną ze wsi. My też jesteśmy ze wsi, więc nie widzę w tym nic złego, jej rodzina nie jest zbyt zamożna, tak jak my.

Moje starsze dzieci mieszkają w mieście, więc zaprosiłem najmłodszego syna i jego synową, aby zamieszkali z nami. Nasz dom jest duży - jest wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich.

Nigdy nie chodziłam do pracy, bo w domu zawsze było dużo pracy, ogród, dzieci, duży dom. A mój mąż dobrze utrzymuje rodzinę - dzierżawi ziemię, a także uprawia lewadę, buraki i słonecznik na swoich polach.

Od dzieciństwa uczyliśmy nasze dzieci, że wszystko należy robić razem. Mamy tradycję wspólnego jedzenia śniadań, obiadów i kolacji. Jeśli ktoś się gdzieś spóźnia, czekamy, żeby razem usiąść do stołu. Chyba, że zdarzy się, że mój mąż nie przyjdzie na obiad, wtedy czekamy na niego do kolacji.

Jesteśmy nowoczesną rodziną, ale zawsze zachowywaliśmy tę tradycję. Zwłaszcza, że nie można usiąść do obiadu bez ojca, bo to on jest głową rodziny. Ale moja synowa nie chce przestrzegać tych zasad, kłóci się ze mną, że chce jeść częściej i że jej dwulatek potrzebuje częstszych posiłków.

Dziwi mnie to, bo wychowałam w ten sposób trójkę dzieci i nic się nie stało - wszystkie są silne i zdrowe. A ona po prostu pokazuje swój temperament. Jeśli przyjechałaś z nami mieszkać, to szanuj nasze tradycje, niczego więcej od ciebie nie wymagam. Nawet nie zmuszam jej do pracy, niech zostanie z dzieckiem.

Mój mąż nadal milczy, ale widzę, że wcale mu się to nie podoba, zwłaszcza gdy zakrada się do kuchni i próbuje coś zjeść.

Rozmawiałam z synem, ale on mówi, że nie widzi w tym nic złego, że jak chcą jeść, to niech jedzą. Myślę, że można się trochę powstrzymać, bo jedzenie nie jest najważniejsze. Trzeba być w stanie żyć razem.

Nie wiem, czy będzie można ją później reedukować. Mam nadzieję, że jak dziecko trochę podrośnie, to wtedy postawię ją stanowczo przed faktem dokonanym: albo jesteśmy jedną rodziną i żyją zgodnie z tradycjami, albo niech się wyprowadzą do innego domu.