Oszczędzali na długo wyczekiwaną wycieczkę nad morze, ale zdecydowali się przekazać pieniądze synowi, aby rozwiązać swoje problemy

Byli już raz nad morzem, gdy byli młodzi, a potem nie mieli czasu, aby pojechać ponownie. Wysłali tylko córkę i syna na kolonie nad morze.

I ciężko pracowali. Mieszkali na wsi, mieli ogród, gospodarstwo, zwierzęta. Dużo zmartwień. Żona pracowała jako pielęgniarka, mąż jako kierowca. Dzieci dorosły i zaczęły mieszkać oddzielnie ze swoimi rodzinami. A teraz ci rodzice wybierali się w podróż.

Zaczęli szukać tanich wycieczek, starali się o paszporty, a każdego wieczoru po pracy oglądali zdjęcia hoteli. To było interesujące i ekscytujące. I bardzo ekscytujące zajęcie! Patrzenie na kursy walut, pokoje hotelowe, „gwiazdki”, co było wliczone w cenę, czytanie recenzji...

Było wiele rozmów, a nawet kłótni, ale dobrych — oczekiwanie na podróż było już przyjemne, a nastrój się poprawiał. I zaoszczędzili trochę pieniędzy.

Aż pewnego wieczoru żona powiedziała do męża: „Dokąd jedziemy? Ta cała podróż to nonsens. Komu zostawimy farmę?

Zróbmy to mądrze. Ty jak zwykle będziesz odpoczywał z wędką nad stawem. Położę nową tapetę. Będzie ładnie w domu. A pieniądze damy synowi, musi wziąć kredyt na mieszkanie. Pomożemy mu. A później wyjedziemy.

Mąż się zgodził. To oczywiście rozsądniejsze. Po co dawać tyle pieniędzy w dwa tygodnie, lepiej dać je synowi. Zgadza się.

A potem żona wyszła na podwórko i zobaczyła męża siedzącego na pniaku przy gałęzi i płaczącego. „To horror i wstyd; dorosły, siwy mężczyzna siedzi na pniaku i skomli jak mały chłopiec! Łzy spływają mu po zmarszczkach.

Nie sądził, że jego żona to zobaczy. Poszedł w najdalszy kąt podwórka i tam usiadł. I, wyobraź sobie, płakał. Był taki stary, uświadomiła sobie nagle jego żona. A on płakał łzami skąpego starca. Chociaż nad czym tu płakać?

Płakał z powodu snu. To było wszystko. Wcale nie było mu żal pieniędzy! Nie płakał z powodu pieniędzy, nie z powodu urazy do żony czy syna, nie, oczywiście, że nie. Płakał z powodu swojego marzenia. Z powodu tych palm, morza. Z powodu swojego życia, które nieubłaganie się kończy. Po prostu zwykle tego nie zauważamy.

Moja żona wróciła po cichu do domu i też płakała. Potem otarła łzy ręcznikiem kuchennym, wyszła zdecydowanym krokiem na podwórko i zawołała męża. Przyszedł, jakby nic się nie stało. „Po co dzwoniłaś, Joanno?” - zapytał.

Żona mocno przytuliła się do męża. I powiedziała, że muszą wyjechać. Muszą iść nad morze, do palm, do ryb. Wszystko było postanowione. To jej głupota zmroziła ją z przerażenia. To straszne wydawać tyle pieniędzy. Strasznie jest zostawić wszystko i wyjechać! Ale to nie jest straszne z mężczyzną! Przepraszam, Tomasz, za mój strach i tchórzostwo, przepraszam.

Tego dnia polecieli nad morze. I ani przez chwilę tego nie żałowali. Byli szczęśliwi przez dwa tygodnie i pół roku przed wyjazdem. Wieczorami oglądali zdjęcia z tej podróży. I cieszyli się wspomnieniami.

I powiedzieli, że pojadą jeszcze raz. Pewnego dnia... Ale nie pojechali ponownie: mężczyzna nie żył długo. Zachorował, wszystko stało się tak szybko. To się zdarza. Życie jest krótkie. Dobrze, że wtedy wyjechali, prawda? Dobrze, że moja żona zrozumiała.

Dorośli też mogą płakać raz w życiu, nie ma w tym nic śmiesznego. To tęsknota za marzeniami. Które czasem tak łatwo spełnić.

Ale wciąż odkładamy proste marzenie. Chociaż jest okazja, to w końcu jest. Mamy trochę pieniędzy, znajdujemy czas, stać nas na lody zamiast zupy rybnej — skromny, ale mile widziany smakołyk. Można kupić sobie coś ładnego. Można pojechać nad morze!

Ale to dziwne i przerażające uczucie porzucić dotychczasowy styl życia. I wydawać pieniądze na siebie. Na rzeczy, bez których można się obejść.

Ale wydajesz pieniądze. Kup sobie kawałek szczęścia. I kup go dla swoich bliskich. I podziel się tym kawałkiem z dobrymi ludźmi... To najlepsza rzecz, jaką możemy teraz zrobić. Jeśli mamy pieniądze i czas. Czas, który biegnie tak szybko.