Nigdy w życiu moi rodzice nie osądzali mnie ani nie podnosili głosu. Być może dlatego dorastałem z poczuciem szacunku i oddania dla moich rodziców.

Dwa lata temu ożeniłem się z piękną Elą, uważałem ją za kobietę moich marzeń, była bardzo piękna i dobrze gotowała. Mieliśmy wesele, a moi rodzice podarowali nam mieszkanie, na które oszczędzali przez pół życia.

Mój tata całkowicie stracił chęć do życia. Zaczął podupadać na zdrowiu, słabo widział, podobno duży stres sprawił, że prawie oślepł. Ciężko było mu się poruszać, a nawet pójść do sklepu.

Zacząłem rozmawiać z Elą o tym, żeby mój ojciec zamieszkał z nami, jest wystarczająco dużo miejsca, a przecież bez moich rodziców nie mieszkalibyśmy tu teraz.

Twarz mojej żony zmieniła się, nie spodziewała się, że to zasugeruję i zaczęła mnie zniechęcać, mówiąc, że wszyscy starzy ludzie zostają sami na starość, a mój ojciec nie jest wyjątkiem.

Popularne wiadomości teraz

„Rozwodzimy się, pakuj swoje rzeczy. Mam inną kobietę, która spodziewa się dziecka: kiedy moja teściowa się o tym dowiedziała, była zła na Wiktora”

„Co ty sobie myślałeś, spójrz na nią i na siebie, ona nie może się z tobą równać: jest już za późno, mamo, ona już jest w ciąży”

Tego wieczoru siedziałam sama w domu, mój mąż był w pracy. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Na progu stała kobieta i płakała

Pewien facet znalazł zniszczony portfel. Nie miał pojęcia, do czego może on prowadzić: „ Czekałam na ciebie całe życie”

"To stary człowiek", powiedziała. A ja zacząłem płakać. Moi rodzice zaakceptowali ją jako swoją córkę, ale ona zachowuje się w ten sposób i postawiłem jej ultimatum: albo zabiorę mojego ojca do nas, albo z nim zamieszkam.

Ela nie miała wielkiego wyboru i zgodziła się, a ja wyciągnąłem pewne wnioski w swoim życiu.

Nie wiem, czy dobrze zrobiłem, czas pokaże, ale przynajmniej sumienie mam czyste.