Nigdy w życiu moi rodzice nie osądzali mnie ani nie podnosili głosu. Być może dlatego dorastałem z poczuciem szacunku i oddania dla moich rodziców.

Dwa lata temu ożeniłem się z piękną Elą, uważałem ją za kobietę moich marzeń, była bardzo piękna i dobrze gotowała. Mieliśmy wesele, a moi rodzice podarowali nam mieszkanie, na które oszczędzali przez pół życia.

Mój tata całkowicie stracił chęć do życia. Zaczął podupadać na zdrowiu, słabo widział, podobno duży stres sprawił, że prawie oślepł. Ciężko było mu się poruszać, a nawet pójść do sklepu.

Zacząłem rozmawiać z Elą o tym, żeby mój ojciec zamieszkał z nami, jest wystarczająco dużo miejsca, a przecież bez moich rodziców nie mieszkalibyśmy tu teraz.

Twarz mojej żony zmieniła się, nie spodziewała się, że to zasugeruję i zaczęła mnie zniechęcać, mówiąc, że wszyscy starzy ludzie zostają sami na starość, a mój ojciec nie jest wyjątkiem.

Popularne wiadomości teraz

„Życie nauczyło mnie, że czasami nieznajomi są drożsi niż rodzina: nawet wstyd im o tym mówić”

'Nadszedł czas, abyś opuściła urlop macierzyński. Nie jestem bankomatem. Tylko wiesz, na co wydać. Idź do pracy i naucz się ubiezpieczać”

"Czekałam na rozwód. Były mąż próbował wrócić, ale byłam nieugięta. Wyprosiłam go. Dobrze mi bez niego"

„Mama prosi mnie, żebym dochowała tajemnicy i nie niszczyła szczęścia mojej siostry: „Wiesz, przez co przeszła. Zrobiłabym to samo dla mojego dziecka”

"To stary człowiek", powiedziała. A ja zacząłem płakać. Moi rodzice zaakceptowali ją jako swoją córkę, ale ona zachowuje się w ten sposób i postawiłem jej ultimatum: albo zabiorę mojego ojca do nas, albo z nim zamieszkam.

Ela nie miała wielkiego wyboru i zgodziła się, a ja wyciągnąłem pewne wnioski w swoim życiu.

Nie wiem, czy dobrze zrobiłem, czas pokaże, ale przynajmniej sumienie mam czyste.