"Przypadkowo zostałam kochanką męża mojej najlepszej przyjaciółki. Żałuję tego, co zrobiłam, ale nie mogę już zostawić go w spokoju"

Teraz mamy dom dla dwóch rodzin, ale z różnymi wejściami. Życie potoczyło się tak, że rozwiodłam się z mężem, a Ola nadal żyje w szczęśliwym małżeństwie, wychowując dwójkę dzieci.

Rozwód mną wstrząsnął, zostałam zupełnie sama z moim dziewięcioletnim synem. Mój były nie chce mi pomóc i nie płaci alimentów. Moja przyjaciółka i jej mąż zawsze mi pomagali, z synem, radą i pieniędzmi.

Traktowali mnie jak siostrę. Nigdy nie myślałam o jej mężu.

Pewnego dnia rodzice Olgi zadzwonili do niej, narzekając na jej zdrowie, więc pilnie postanowiła ich odwiedzić.

Został tylko jej mąż, który zaczął aktywnie pomagać mi w domu i przy synu.
Pewnego dnia zaczęliśmy rozmawiać o życiu i wspomniano o moim mężu. Poczułam się bardzo smutna i zalałam się łzami.

Zaczął mnie pocieszać, przytulił mnie. A ja nie mogłam się oprzeć, był taki ciepły. W jakiś sposób wszystko ułożyło się w ten sam sposób i spędziliśmy tę noc razem.

Potem, przed jej przyjazdem, spędziliśmy razem jeszcze trzy noce. Kiedy przyjechała moja przyjaciółka, nic jej nie powiedzieliśmy. Teraz żyjemy w ten sposób, przyjaźnimy się z nią jak zawsze i patrzymy na siebie, ale tak naprawdę się nie komunikujemy.

Wszystko byłoby dobrze, ale zakochałam się w nim do szaleństwa. Od tamtej chwili minęło pół roku, a ja wciąż nie mogę o nim zapomnieć. Myślę o nim jak uczennica, na Boga.

Sumienie gryzie mnie nieustannie, ale nie mogę nic z tym zrobić. Wydaje mi się, że kocham mojego przyjaciela i nie chcę zrujnować mojej rodziny. Może do mnie nie przyjdzie. Niedawno skrzyżowaliśmy z nim ścieżki.

Był pijany i został wcześniej wyrzucony z pracy. Podszedł do mnie i zaczął mnie przytulać i całować. Zapytałam go: "Czy zamieszkasz ze mną?". A on odpowiedział: "Nie mogę, kocham moją żonę i ciebie też". Przegoniłam go.

Co mam robić? Albo przyznać się przyjaciółce i przenieść się w inne miejsce, albo żyć tak, jakby nic się nie stało.