Nie narzekałam na to życie, bo byłam szczęśliwa obok ukochanego.

Jednak przez długi czas nie mogłam zajść w ciążę. Początkowo myślałam, że mój organizm po prostu nie był gotowy, bo byłam młoda. Ale z roku na rok nic się nie zmieniało, zawsze widziałam tylko jedną kreskę na teście.

Co miesiąc chodziłam na badania lekarskie i oddawałam próby. Ze względu na ten stres często płakałam i z zazdrością spoglądałam na młode matki spacerujące w parku przed domem.

Mężowi to było obojętne. Wydawało się, że taki styl życia mu odpowiada. Mówił, że brak pieniędzy i nie jest pewien, czy będzie dobrym ojcem! W skrócie, był przeciwny.

Nie traciłam nadziei, że pewnego dnia będę trzymać swoje własne dziecko na rękach. Modliłam się codziennie, prosiłam Boga o pomoc i chodziłam do kościoła. Minęło już 10 lat, ale moja wiara nie wygasła. Pewnego dnia poczułam poranne mdłości. Szybko pobiegłam do apteki i kupiłam test. Płakałam z radości, gdy zobaczyłam dwie kreski! Oto moje szczęście, Bóg wysłuchał moich modlitw!

Popularne wiadomości teraz

„Życie nauczyło mnie, że czasami nieznajomi są drożsi niż rodzina: nawet wstyd im o tym mówić”

„Mama prosi mnie, żebym dochowała tajemnicy i nie niszczyła szczęścia mojej siostry: „Wiesz, przez co przeszła. Zrobiłabym to samo dla mojego dziecka”

„Zmęczona sprzątaniem, zaproponowałam, żebyśmy pojechali do niego. Po kilku minutach szliśmy do jego mieszkania. Spodziewałam się zastać tam bałagan”

„Synowe się postarały. No cóż, postanowiłam odpłacić im tym samym. Na Dzień Matki podarowałam im obu użyteczny prezent – miskę”

Ale reakcja męża mnie po prostu zatkała. Mówił, że nie chce tego dziecka, nie jest gotów być ojcem w wieku 35 lat! Zebrałam wszystkie swoje rzeczy i przeprowadziłam się do rodziców. Moja mama wszystko rozumiała, dlatego unikała pytań dotyczących Michała. Tata codziennie kupował mi pyszne owoce, a mama nie odstępowała mnie na krok.

Michał rzadko dzwonił i nigdy nie pytał o mój stan. Nie interesowała go ciąża, a gdy zaczynałam opowiadać o córce, kłócił się i rzucał słuchawką. Codziennie czekałam na ten moment, gdy otworzę drzwi, a Michał będzie stał na progu z prezentami dla córki.

Chciałam, abyśmy razem spacerowali z niemowlęciem w parku, bawili się i wspólnie ją wychowywali, bo przecież jesteśmy rodziną! Patrzę na córeczkę i płaczę. Mam wrażenie, że nie ma swojego prawdziwego ojca.

Ostatnio wróciłam do domu, bo chciałam zabrać kilka rzeczy i ważne dokumenty. Michał radośnie mnie przywitał, zorganizował romantyczną kolację. Rozmawialiśmy o wszystkim, tylko nie o własnej córce. A gdy zapytałam, dlaczego się tak zachowuje, odpowiedział ostro.

Powiedział, że przyzwyczaił się do tego, że obok niego jest tylko ja. Nie wytrzymałam i pojechałam do domu. Nie rozumiem, dlaczego Michał tak negatywnie odnosi się do swojego własnego dziecka?

Nie potrafię go przekonać, że Anna to prawdziwe szczęście. A on odmawia nawet słuchania o córce. Nie wiem, czy warto rozwodzić się z takim niewłaściwym ojcem, bo przecież go bardzo kocham…