Kiedy byłam dzieckiem, przyjaźniłam się z chłopcem, który zabawiał całą okolicę opowieściami o swojej rodzinie. Miał mamę, Olę, pediatrę, tatę, Romana, studenta podyplomowego, babcię, Nadię, księgową, i dziadka, Witolda, zły przykład.
Teraz zdaję sobie sprawę, że to wcale nie jest śmieszne.
Dzisiaj byłam złym przykładem dla dziewczynki w wieku około 6 lat. Jadę pociągiem, czytam książkę na tablecie, nie zakłócam porządku publicznego.
Podchodzi do mnie aniołek w różowej sukience i koronie i pyta, dlaczego nie pomalowałam paznokci. Matka dziewczynki mówi, że dziewczynki powinny zawsze malować paznokcie.
Nie tylko ich nie pomalowałam, ale też obcięłam je do nasady. Ponieważ jestem szermierzem, żaden manicure nie utrzyma się na moich dłoniach. Natychmiast zapytałam ją, co lubi robić. Odpowiedziała, że razem z mamą bawią się w salon piękności.
Zapytana o swój przyszły zawód, powiedziała, że chce wyjść za mąż.
Popularne wiadomości teraz
Anna zobaczyła głodne i brudne dzieci i zapytała, gdzie są ich rodzice: "Tata jest w domu, śpi, a mama nas zostawiła"
"Musimy wymienić mieszkanie, nie jesteś moją matką, żeby się tobą opiekować". Marianna wychowała Larę, a teraz jest sama
"Przykro mi było słyszeć takie słowa od mojej ukochanej dziewczyny. To był ostatni wieczór, który spędziliśmy razem"
"Skąd masz takie drogie ubrania, mój kochanek mi je dał": krzyknął mężczyzna, gdy znalazł ubrania, które ukrywała jego żona
A ja powiedziałam jej, że kiedy miałam sześć lat, biegałam po podwórku z przyjaciółmi i marzyłam o byciu piątym muszkieterem. Miałam miecz zrobiony z patyka z przymocowaną plastikową osłoną, płaszcz zrobiony z szala mojej babci i słomkowy kapelusz z piórami.
Rok później wysłano mnie na szermierkę. Nie osiągnęłam wybitnych sukcesów w tym sporcie, ale mam dobrą postawę, szybką reakcję i ducha walki.
Kim chciałam zostać, gdy dorosnę? Płetwonurkiem, podróżnikiem i treserem psów, a także marzyłem o pisaniu nazw ulic na ścianach domów (czy ktoś wie, jak nazywa się ten zawód?).
Czego nauczyli mnie dorośli? Niczego szczególnego. Kupowaliśmy farby, albumy, książki. Płacili za zajęcia plastyczne. I nie karcili mnie zbytnio za podpalanie dywanu i konsekwencje eksperymentów chemicznych w łazience.
Chwalili mnie za rysunki i pomagali składać zestawy konstrukcyjne. Nie zabraniali mi tworzyć magicznego świata z wróżkami i smokami z improwizowanych rzeczy.
Nie wiem, czy moje dzieciństwo było szczęśliwe, czy nie. Po prostu było. Czas, kiedy dorośli cieszyli się, że mają mnie, wesołą i zdrową, i nie snuli planów na moją przyszłość.
Chciałam powiedzieć dziewczynce, że na świecie jest wiele ciekawych rzeczy do robienia poza małżeństwem i salonami piękności. Ale wpadłam w oko jej mamie i postanowiłam milczeć.
Obecnie dorasta nowe pokolenie dziewcząt. Od wczesnego dzieciństwa uczy się je, że kobieta może mieć tylko jeden cel - wyjść szczęśliwie za mąż. Że wygląd jest najważniejszy. Jeśli nie pomalujesz paznokci, zostaniesz sama. Jeśli nosisz dżinsy, prawdziwy mężczyzna nawet na ciebie nie spojrzy. Jeśli zobaczy cię bez makijażu, oślepnie z przerażenia, którego doświadczył. Jeśli wyjdziesz z domu, by wynieść śmieci w kapciach, wszyscy dżentelmeni na zawsze stracą swoją potencję.
Okazuje się, że ci prawdziwi mężczyźni to bardzo wrażliwi ludzie. Dlatego trzeba ich chronić w każdy możliwy sposób. Wstawać godzinę wcześniej, aby nałożyć makijaż. Zawsze noś szpilki, push-upy i pończochy. I oceniaj wszystkie swoje działania z jednego punktu widzenia: "mężczyźni to lubią albo mężczyźni tego nie lubią".
Kiedyś miałam egzotycznego zwierzaka. To było mniej kłopotliwe. Ale jak to się mówi, każda chata ma swoje dzwonki i gwizdki.
Każdy z nas może wybrać, w które gry chce grać. Nie rozumiem tylko, dlaczego mielibyśmy uczyć tych gier dzieci. Kiedy dorosną, same sobie poradzą.
