Pamiętam, jak obudziłam się bardzo wcześnie rano zimą sześć lat temu, kiedy na zewnątrz było jeszcze bardzo ciemno.
Postawiłam mleko na ogniu i patrzyłam na nie, mimo że oczy mi się zamykały. Zrobiłam owsiankę i poszłam obudzić syna, żeby zaprowadzić go do przedszkola.
Zawsze był wtedy kapryśny, nie chciał się obudzić, więc ubrałam go i nakarmiłam najlepiej jak umiałam. Kiedy zakładałam synowi buty, byliśmy już spóźnieni i właśnie wtedy obudził się mój mąż. Poszedł do kuchni i zapytał, jak długo jeszcze będę jeść tę owsiankę, czy jest coś jeszcze.
Oj, bardzo mnie to rozzłościło. Oczywiście mogłam w pośpiechu zrobić kilka kanapek, ale byłam spóźniona z dzieckiem, więc po prostu wyszłam z mieszkania w milczeniu. Wsiedliśmy do samochodu, ale nie chciał odpalić. Tylko tego mi wtedy brakowało.
Mąż nie zjadł śniadania, naprawił samochód, a potem każde z nas zajęło się swoimi sprawami. Wieczorem zaczęłam gotować zapiekankę, a kiedy obierałam ziemniaki, postanowiłam włączyć telewizor. Akurat leciał ciekawy program, w którym kobieta sukcesu opowiadała o swoim życiu.
Piękna bohaterka szukała bogatego pana młodego, była zadbana, niedawno przyjechała na podbój stolicy, ale dziecko z pierwszego małżeństwa zostawiła z matką.
Popularne wiadomości teraz
A na koniec powiedziała, że była wspaniałą matką, dobrą osobą, dobrą córką, a także chciała zostać idealną żoną i dlatego potrzebowała mężczyzny.
A prezenter zapytał, dlaczego jestem taka pewna, że jestem idealna. Dziewczyna odpowiedziała, że nie pije i nie pali.
Prezenterka powiedziała, że dziewczyna była w głębokim błędzie, ponieważ zasługi człowieka nigdy nie zaczynają się od cząstki "nie".
Ona a priori nie może być dobrą matką, bo wtedy odczuwałaby cały ten trud wczesnego wstawania, przygotowywania śniadania dla męża i dziecka, próby nakarmienia dziecka tą kaszką, potem zakładania wielkiej góry ubrań, chodzenia do przedszkola, potem pracy.
Wieczorem już tylko zmęczone nogi... a dziecko codziennie w przedszkolu ścina kwiatki, żeby dać Ci na Dzień Matki.
Wtedy doznałam szoku, zaczęłam płakać, bo wydawało mi się, że prowadzący mówi do mnie, to była po prostu historia mojego życia. Wtedy spojrzałam na lodówkę, na której niedawno powiesiłam zdjęcie mojego syna. Czy to nie tam leży moje szczęście?
Nieważne, że w zlewie jest góra naczyń, które muszę jeszcze umyć, że muszę jeszcze ugotować obiad dla moich bliskich, jestem naprawdę szczęśliwa, że oni po prostu są w moim życiu. Za kaszką, rajstopami i ciągłym pośpiechem zatraciłam poczucie wartości.
Jestem szczęśliwa każdego dnia, tylko w rutynie zapominam to zauważyć!
Każdego ranka za oknem jest ciemno - a moja mała kuchnia jest przytulna i ciepła, więc dlaczego nie docenić tego, co mam? To właśnie tego dnia zdałam sobie sprawę, że myślałam źle, a zasłona spadła mi z oczu. Teraz staram się po prostu cieszyć każdym dniem.
Pisaliśmy również o: "Moja matka postawiła mi ultimatum: albo jej pomogę, albo nie będę jej córką. Ale ona ma inną córkę"
