„Nie mogę uwierzyć, że nasza córka jest złodziejką. Kradnie pieniądze mnie i mojemu mężowi. Powoli, więc na początku tego nie zauważyliśmy”

Na pierwszy rzut oka była to zwyczajna rodzina, mężczyzna, kobieta i córka, 15-letnia Wiktoria. Nie żyli bardzo biednie, wyjeżdżali za granicę nad morze. Z dziewczyną też raczej nie było problemów, dostawała wystarczające kieszonkowe i całkiem dobrze radziła sobie w szkole. Nikt nigdy na nią nie narzekał.

Jak się okazało, córka regularnie okradała portfele rodziców. Matka i ojciec byli zszokowani tą wiadomością i nie wiedzieli, co zrobić w tej sytuacji.

Postanowili śledzić dziewczynę, aby zobaczyć, dokąd idzie z taką ilością pieniędzy.

Na szczęście byli na tyle mądrzy, by nie działać pod wpływem chwili, ale spróbować zrozumieć sytuację. Pojawiły się różne przypuszczenia, w tym te najbardziej przerażające.

Zwrócił się do mnie były kolega z klasy z taką prośbą, ponieważ pracuję jako prywatny detektyw.

Śledziłem dziewczynę dzień w dzień. I wiesz co? Nie było w tym nic niezwykłego. Z domu do szkoły, ze szkoły do domu, potem szkoła artystyczna, księgarnia, biblioteka. Ta ostatnia mnie zaskoczyła.

Miałam wrażenie absolutnie idealnego dziecka, co bardzo mnie intrygowało.

W piątek rano zadzwoniła do mnie mama Wiktorii i zmartwionym głosem oznajmiła, że z jej portfela znów zniknęły pieniądze.

Wszyscy wiedzieliśmy, że dzisiaj prawda może wyjść na jaw. Szybko spakowałem swoje rzeczy i udałem się do szkoły. Po szkole Victoria poszła w zupełnie innym kierunku niż zwykle.

Wyszła ze sklepu z dwiema ciężkimi torbami i szła wzdłuż ulicy.

Nie było trudno za nią podążać, więc odetchnęłam z ulgą, gdy nagle zniknęła mi z oczu. W pobliżu znajdowała się brama z napisem „Dom Dziecka nr 11”. W tym samym momencie usłyszałem radosny dziecięcy okrzyk: „Hurra, Wika przyszła”.

Dziewczynka częstowała dzieci smakołykami. Wszystko ułożyło się na swoim miejscu.

Moje zaskoczenie nie znało granic. Moi rodzice również byli zdumieni hojnością swojego dziecka. Kiedy zapytali, dlaczego ukradła, dziewczynka powiedziała, że nie była pewna, czy rodzice dadzą jej pieniądze.

Potem rodzice sami przyłączyli się do akcji charytatywnej.

Każdy powinien brać przykład z takich ludzi, a na świecie będzie więcej szczęścia.