Wyszłam za mąż bardzo młodo, nie przemyślawszy tego dobrze. Byłam bardzo młoda, podobnie jak mój mąż. Mieszkaliśmy razem tylko przez trzy lata, a potem się rozstaliśmy.
Mieliśmy razem dziecko, dla którego dobra postanowiliśmy utrzymywać kontakt. Teraz mój syn ma sześć lat.
Nie mogę powiedzieć nic złego o moim byłym mężu. Wypełniał wszystkie obowiązki nałożone przez sąd: zabierał syna na weekendy, regularnie płacił alimenty i bez żadnych problemów przesyłał mi pieniądze — na przykład, jeśli mój syn powiedział, że chce pływać, wybrałam basen, a mój mąż za niego zapłacił.
Ale z biegiem lat stopniowo zaczął przyjeżdżać rzadziej i zaczął gratulować synowi z okazji urodzin nie osobiście, ale telefonicznie. Spodziewałam się czegoś takiego, więc nie byłam szczególnie zdenerwowana. Ale szczerze mówiąc, ojciec nie żywił żadnych uczuć do syna, co było oczywiste. Oczywiście było mi smutno z powodu mojego syna: wciąż czekał na swojego ojca.
Tak więc dzień przed moimi kolejnymi urodzinami zadzwoniłam do mojego byłego i poprosiłam go, aby przyszedł na imprezę. Podczas gdy mój mąż nieśmiało mówił, że prawdopodobnie nie będzie mógł przyjść, w tle usłyszałam kobiecy głos. Nic mnie nie ukłuło, nic nie drgnęło — już dawno się rozstaliśmy. Ale ten głos był zły.
Powiedziałam coś w stylu „kto to do cholery jest”, a mężczyzna powiedział, że oddzwoni później.
Popularne wiadomości teraz
W sumie okazało się, że miał dziewczynę i byli w związku przed ślubem. Była młoda i piękna, ale, jak sam przyznał, władcza. Ponieważ znałam tego mężczyznę, doskonale rozumiałam, o co mu chodzi: jego przyszła druga żona miała bardzo silny charakter.
Nie musiałam niczego wyjaśniać. Zdałam sobie sprawę, że nie zobaczę już mojego byłego męża na naszych wakacjach. Musiałam odbyć długą i delikatną rozmowę z synem. Nie było sensu tłumaczyć mu tych wszystkich skomplikowanych relacji między dorosłymi — był jeszcze zbyt młody, by zrozumieć te rzeczy. Próbowałam mu wytłumaczyć, że jego tata jest bardzo zajęty.
Mój syn był zdenerwowany, ale wszystko rozumiał — w przeciwieństwie do drugiej żony mojego byłego męża.
Ona nie tylko zabroniła ojcu widywać się z synem, ale też uwzięła się na mnie. Mój mąż powiedział mi później, że data ślubu została ustalona, ale pozostała jeszcze ostatnia rzecz do zrobienia. Miała ona związek ze mną.
Byłam zaskoczona, gorączkowo przypominając sobie, gdzie mogliśmy popełnić taki błąd w dokumentach, że teraz mój były nie może wziąć ślubu. Powiedział, że będę musiała przyjąć nazwisko panieńskie. Przeraziłam się tą perspektywą.
To było wszystko, co mieliśmy. Niekończąca się papierkowa robota, od której obydwoje byliśmy wyczerpani. Zdecydowanie nie chciałabym przechodzić przez to ponownie, chyba że byłby ku temu poważny powód.
Ale powód podany przez mojego męża sprawił, że uniosłam brwi w całkowitym zaskoczeniu.
Jego nowa dziewczyna poprosiła mnie, żebym przestał używać jego nazwiska.
Milcząc, zapytałam, dlaczego chce to zrobić.
Mężczyzna wyjaśnił: panna młoda kocha go tak bardzo, że nie chce się nim z nikim dzielić. Nawet myśl o tym, że ktoś mógłby nosić jego nazwisko, napawa ją odrazą.
Na początku myślałam, że to żart. Ale okazało się, że nie. Ta młoda suka uznała, że nie ma nic przeciwko temu, abym żyła z innym nazwiskiem niż moje dziecko, według jej kaprysu.
Nigdy nie rozumiałam, dlaczego muszę wchodzić w tak niedorzeczną sytuację. Ma nową rodzinę, więc niech zrozumie niuanse charakteru swojej narzeczonej.
Po co mu taka szefowa żona, czy ona go kocha skoro stawia takie wymagania? Teraz boję się też, że nasz pokój z dzieckiem zostanie zachwiany.
Nie pójdę w ślady tej dziewczyny, nie zmienię nazwiska. Nie muszę tego robić! Ale ona pewnie nie da nam teraz żyć.
