„Moja siostra nagle stanęła po stronie mojego męża i powiedziała do mnie z wyrzutem: jak możesz pozwalać mu pracować i oczekiwać czegoś od niego”

Ale najsmutniejsze jest to, że nawet moja własna siostra mnie nie rozumie. Ostatnio stanęła po stronie mojego męża i pokłóciliśmy się o to.

Tak, w naszej rodzinie wszystko jest w porządku: mamy trzypokojowe mieszkanie, na które w większości zarabiał mój mąż, a z jego pensji nadal spłacamy kredyt hipoteczny. Mam zdrowe, aktywne dziecko, którym się opiekuję. Ale w rzeczywistości nie wszystko jest takie różowe.

Mój mąż jest dobrym, pracowitym, wykształconym człowiekiem. Nie twierdzę, że dzięki jego pracy nie tylko utrzymujemy się na powierzchni, ale ogólnie żyjemy całkiem nieźle. Zawsze mamy pełny stół, ładne ubrania, naprawy i lekarzy.

A jednak jestem nieopisanie zmęczona. Dziecko z miesiąca na miesiąc staje się coraz bardziej aktywne. Z tęsknotą wspominam czasy, kiedy był niemowlakiem i cały czas spał lub płakał.

Nie mam absolutnie czasu na robienie czegokolwiek w domu. Nie mogę sprzątać, gotować ani prać - dziecko wszędzie się wspina, rozlewa i wszystko przewraca. Mogę tylko za nim biegać. Byłam tak wykończona, że w końcu poszłam do męża i powiedziałam mu wprost, że dłużej tego nie zniosę.

A mój mąż powiedział coś takiego: on pracuje i robi swoje, a ja muszę robić swoje. Ujął to dość delikatnie i ja rozumiem, że oni pracują po 12 godzin dziennie, ale co ze mną? Nie możemy jeszcze zaprosić niani: nasz syn jest za mały. Nie mamy zaufania, bardzo się o niego boimy.

Mimo to byłam urażona postawą mojego męża. Po położeniu mojego niespokojnego syna do łóżka, poszłam zadzwonić do siostry. Od dłuższego czasu nosiłam w sobie urazę: dlaczego ktoś komunikuje się z ludźmi i może iść gdzie chce, a ktoś jest zamknięty w czterech ścianach i musi bez końca denerwować się opieką nad dzieckiem?

Przecież mój mąż nie pomógł mi nawet po wypisaniu ze szpitala. Bał się wziąć syna na ręce, obawiając się, że przypadkowo upuści lub skrzywdzi dziecko. Ale czas mijał i teraz jest dobrze rozwiniętym małym mężczyzną - a jego ojciec nadal się do niego nie zbliża. Co najwyżej pocałuje go przed pójściem spać. I to wszystko!

Nawet nie pomógł mi z wózkiem. Po prostu go złożył, ale odmówił wyniesienia go na zewnątrz. Powiedział, że muszę trenować. I tak nie byłby w stanie mi z tym pomóc.

Siostra zaczęła mi powtarzać, że kobieta powinna rodzić sama. Nigdy nie powinna liczyć na męża, babcie czy przyjaciółki. Dziś masz męża, a jutro go nie ma.

Byłam wściekła - byłam wystarczająco zła po tym, jak przez długi czas nie mogłam położyć syna spać, a teraz moja własna siostra wygadywała bzdury!

Zapytałam ją ostro, czy ona też zamierza urodzić, z góry przymierzając się do statusu samotnej matki. Na co moja siostra odpowiedziała, że będzie miała normalną rodzinę, nie tylko z mężem, ale i ojcem dla dziecka.

W ten sposób ujawnił się prawdziwy stosunek Natalii do mojej rodziny, do mnie, do moich bliskich. Ona po prostu uważa się za mądrzejszą i lepszą ode mnie, co bardzo mnie zabolało: myślałem, że jesteśmy rodziną i bliskimi przyjaciółmi. Od tamtej kłótni już z nią nie rozmawiam. Niech sobie żyje w swoim idealnym świecie, a ja dalej będę w samotności odgruzowywać swoje życie.