„Kiedy zaszłam w ciążę, mój mąż zostawił mnie, nie wiedząc, jak to się skończy: czy myślał, że tak będzie przez całe życie”

A wszystko dlatego, że przez 4 lata naszego małżeństwa ani razu nie rozmawiał ze mną o dzieciach.

Dla niektórych może się to wydawać całkiem normalne, ale nie dla mnie, bo znam jego charakter, znam jego zasady i przekonania. A teraz nadszedł ten długo oczekiwany i ekscytujący dla mnie moment. Kupiłam piękne pudełko, ugotowałam kolację i po romantycznym wieczorze postanowiłam dać mu prezent.

Stwierdzenie, że byłam rozczarowana, byłoby niedopowiedzeniem, ponieważ po raz pierwszy widziałam tyle nienawiści i obrzydzenia na twarzy ukochanej osoby. Zaczął krzyczeć, wymachiwać rękami i wydawało się, że widzę swój najgorszy koszmar w prawdziwym życiu.

Próbowałam go uspokoić, ale był nieugięty i po spakowaniu swoich rzeczy, mój ukochany mąż poszedł spędzić noc u swoich rodziców. Następnego dnia próbowałam do niego napisać, zadzwonić, ale bezskutecznie. Wtedy podjęłam decyzję o dalszym życiu dla mojego dziecka.

Dziewięć miesięcy później urodziła się moja piękna córka. Patrząc jej w oczy, zdałam sobie sprawę, że podjęłam właściwą decyzję, zostawiając to cudowne maleństwo.

Nadszedł dzień wypisu, moje dziecko i ja wróciliśmy do domu i zdałam sobie sprawę, że moje życie staje się lepsze, nie myślałam już o moim byłym mężu, byłam tylko ja i ona. Ale coś mnie niepokoiło.

Chciałam, żeby jego rodzice wiedzieli, że mają wnuczkę. Miałam wiele wątpliwości, bałam się ich reakcji na moje pojawienie się po tylu miesiącach. Ale to było dla mnie ważne, więc zebrałam się na odwagę, przygotowałam niezbędne rzeczy i pojechałam do domu rodziców mojego byłego męża. On i ja odwiedzaliśmy ich w weekendy i miło wspominam ten czas, uwielbiałam z nimi przebywać.

Kiedy dotarłam pod adres, który kiedyś znałam, zatrzymałam się jakby czekając na jakiś znak, ale szybko zdałam sobie sprawę, że przyjechałam po jedną prostą rzecz. Chciałam, żeby wiedzieli, jak wygląda ich wnuczka, żeby spojrzeli w te piękne niebieskie oczy i poczuli to samo, co ja, kiedy zobaczyłam ją po raz pierwszy.

Kiedy zadzwoniłam dzwonkiem, jego ojciec wyszedł mi na spotkanie i spojrzał na mnie i wózek za mną ze zdziwieniem na twarzy. Przez kilka kolejnych minut po prostu milczał, było jasne, że zaczyna zdawać sobie sprawę z powodu mojego przybycia.

W tym czasie starsza pani siedząca w altance ruszyła w kierunku bramy, aby dowiedzieć się, kto zdecydował się na wizytę. Ku mojemu zaskoczeniu była spokojna i patrzyła na mnie, jakby wiedziała, że prędzej czy później dojdzie do tego spotkania.

Zaprosiła mnie do środka, zgodziłem się, a potem rzuciła swojemu mężowi spojrzenie, które było tak oczywiste, że poczułem się nieswojo. W tym momencie mój umysł był pełen mieszanych myśli, ale nie było powodu do paniki, więc usiadłam w salonie, trzymając córkę w ramionach.

Jako pierwsi zaczęli mówić rodzice mojego byłego męża, a ja z zainteresowaniem słuchałam historii sprzed dziewięciu miesięcy i byłam coraz bardziej zaskoczona tym, co usłyszałam.

Okazało się, że tego samego dnia pojawił się w domu rodziców i bez wyjaśnienia zamknął się w sypialni, która była przeznaczona dla gości. Matka próbowała dowiedzieć się powodu niespodziewanego pojawienia się syna, ale ten tylko narzekał na mnie i nie potrafił niczego wyjaśnić. Potem ojciec próbował z nim porozmawiać i stało się jasne, że syn przed czymś uciekał.

Ten sam powód przyszedł mi do głowy, gdy z zainteresowaniem słuchałem ich historii. Jak się okazało, rodzice próbowali go oszukać, strach przed odpowiedzialnością był silniejszy niż chęć naprawienia błędu. Rodzice postawili go przed faktem dokonanym, że musi wrócić, przeprosić i pomóc w wychowaniu naszego dziecka.

Mój były mąż nie znalazł siły, aby naprawić sytuację, a moi rodzice postanowili przestać się z nim komunikować, mając nadzieję, że jego sumienie się obudzi, ale tak się nie stało.

Powiedzieli również, że są mi niezmiernie wdzięczni za umożliwienie im zobaczenia ich wnuczki i że możemy liczyć na ich pomoc w przyszłości. Ostatecznie nie poparli zachowania syna i stanęli po mojej stronie.

A jednak zatrzymanie dziecka było najlepszą decyzją w moim życiu, a teraz ma wspaniałą matkę i kochających dziadków.