Od dwóch lat mieszkam z mężczyzną, który próbuje zaciągnąć mnie do urzędu stanu cywilnego, ale ja nie chcę.
A raczej nie widzę sensu. Mam dzieci z pierwszego małżeństwa, on też. Życie jest długie, ale pewnego dnia się skończy i będzie bałagan ze spadkiem, czego nie chcę. I tak jest całkiem jasne, czyje dzieci co dostaną na koniec.
Adam i ja mieszkamy w mojej posiadłości od dwóch lat. Jestem rozwiedziona od dłuższego czasu, on również.
Mam studiującą córkę i o trzy lata starszego syna, który ma własną rodzinę. Adam ma dwie córki z pierwszego małżeństwa, również studentki. Mieszkają z jego byłą żoną.
Obecność dorosłych dzieci nie przeszkadza ani mnie, ani jemu. Adam nie płaci już alimentów, ale od czasu do czasu pomaga dziewczynkom finansowo. Mnie to nie przeszkadza, mamy z czego żyć, bo pracujemy i dobrze zarabiamy.
Odziedziczyłam też po rodzicach trzypokojowe mieszkanie, w którym teraz mieszkamy. Mam też daczę i samochód. Na ten ostatni sam zarobiłem pieniądze. Adam też ma samochód, ale to wszystko.
Popularne wiadomości teraz
Podczas rozwodu oddał swoją część mieszkania, które dzielił z żoną, córkom, a sam poszedł wynająć dom.
To była męska rzecz do zrobienia, nie pociął mieszkania i nie próbował zagarnąć więcej dla siebie. Mój były zachowywał się znacznie gorzej podczas rozwodu.
Z Adamem wszystko jest w porządku, poza jednym kontrowersyjnym punktem - on ciągle prosi mnie o rękę, to znaczy nalega, żebyśmy poszli do urzędu stanu cywilnego i wzięli oficjalny ślub.
Ale ja nie chcę tego robić, bo nie widzę w tym żadnego sensu. Nie będziemy mieć razem dzieci, a nasze wnuki wkrótce wyjadą. Po co więc ten dodatkowy ból głowy?
Poza tym bardzo wątpię, żeby moje dzieci doceniły taki występ. Teraz nic mi nie mówią o moim mężu, uznają moje prawo do życia prywatnego, choć widzę, że nie przepadają za Adamem.
Ale jeśli za niego wyjdę, najprawdopodobniej już tego nie docenią.
Może to zabrzmieć teraz jak najemnik, a nawet małostkowość, ale Adam nie jest mi równy pod względem materialnym. Ma tylko samochód i zarabia mniej niż ja.
O ile teraz możemy po prostu zerwać w każdej chwili, to po urzędzie stanu cywilnego będzie już chyba trudniej.
Poza tym obecnie mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu. Ale mam córkę i syna i chcę poczekać, aż moja córka stanie na nogi i zacznie trochę zarabiać, abym mógł sprzedać mieszkanie, kupić jednopokojowe mieszkanie dla siebie, a resztę pieniędzy podzielić między dzieci, aby mogły zaciągnąć kredyt hipoteczny.
Nie zamierzam dokonywać takich transakcji finansowych i majątkowych w małżeństwie. Nie chcę, aby moje mieszkanie stało się "wspólnie nabytym w małżeństwie".
I chcę zmienić samochód w ciągu roku. Oczywiście, nie będę prosił ani nawet przyjmował pomocy Zhenyi przy moich pieniądzach. To nie jest zwykła lodówka, którą wszyscy napełniają. Ja mam swój samochód, on ma swój.
Dzielimy stół, od czasu do czasu daje mi pieniądze na czynsz, daje mi miłe prezenty i czasami jeździmy razem na wycieczki. Mamy to wszystko. Ale poza tym jesteśmy od siebie niezależni finansowo.
Nie wnikam w to, na co wydaje pieniądze, a on nie wnika we mnie.
Raz, na początku naszego wspólnego życia, poruszył temat wspólnego budżetu, ale szybko to zatuszowałam. O jakim wspólnym budżecie możemy mówić, skoro mamy różnicę w dochodach, a on dodatkowo ciągle pomaga swoim studiującym córkom?
Ja też pomagam córce, ale dużo rzadziej i nie jest to mój kaprys, ona chce być samodzielna, czego nie można powiedzieć o córkach Adama.
Jestem w pełni zadowolona z naszego obecnego współżycia.
Nie sądzę, żeby chciał coś ode mnie wyciągnąć, wszystko jest jasne i zrozumiałe, a dla mnie, po bardzo bolesnym rozwodzie, to bardzo ważne.
Ale Adam nie chce mnie zrozumieć, usilnie próbuje zaciągnąć mnie do urzędu stanu cywilnego.
Wyjaśnia, że dla niego ten krok jest wskaźnikiem zaufania i powagi związku. Mówi, że nie jest już w wieku, w którym można grać w grę "kocha-nie kocha". Szczerze mówiąc, brzmi to nieprzekonująco.
Dokładnie - nie jesteśmy już dwudziestoletnimi chłopcami i dziewczętami, którzy wierzą, że pieczątka w paszporcie o czymś zadecyduje, coś potwierdzi i przed czymś uchroni.
Oboje już to mieliśmy. Próbuję to wytłumaczyć Adamowi, a on zaczyna narzekać, że go po prostu nie lubię.
Im dalej brnę, tym bardziej czuję, że nie chodzi o miłość. Dorosły mężczyzna w odpowiednim stanie umysłu nie może wygadywać takich bzdur. Miłość i urząd stanu cywilnego to zupełnie różne rzeczy. I z powodu tego uczucia nasze relacje zaczęły się pogarszać.
Nie jestem z tego powodu szczęśliwa. Kocham tego mężczyznę, chcę z nim żyć do końca moich dni, ale nie chcę warunków, zobowiązań i ciągłego szukania drugiego dna w jego słowach i czynach.
Pisaliśmy również o: "Moja teściowa nazywała mnie biedaczką, ale po rozwodzie z mężem miałam genialny plan, by dać im nauczkę"
Może zainteresuje: "W najtrudniejszym okresie mojego życia pomogłam babci przejść przez ulicę i to zmieniło moje życie"
Przypominamy o: Na weselu panna młoda wzniosła toast za teściową. Goście nie spodziewali się takiej prawdy. "Nie będę milczeć"
