"Żadnych dzieci, dopóki nie uporządkujemy naszego mieszkania": powiedziała moja synowa i zaczęła rodzić jedno po drugim

Krzyczała, że nie urodzi, dopóki nie rozwiążą problemu mieszkania.

Dziesięć lat po ślubie kwestia mieszkania nie została rozwiązana, ale mają już trójkę dzieci. I to moja synowa je urodziła, najgłośniej krzycząc, że rodzenie bez własnego domu to nieład.

Kiedy mój syn ogłosił, że wkrótce się ożeni, pierwsze pytanie, jakie nam się nasunęło, dotyczyło tego, czy to z powodu nienarodzonego dziecka. Ale mój syn zapewnił nas, że to z miłości, po prostu nie chciał nam powiedzieć, że spotykał się z kimś wcześniej.

Chłopak jest dorosły, ma teraz dwadzieścia sześć lat, ożeń się, jeśli chcesz. Co innego moglibyśmy mu powiedzieć? Mieszka osobno, pracuje sam, ma żonę - niech żyje po swojemu.

Na pierwszym spotkaniu z moją synową powiedziała, że nie możemy spodziewać się wnuków w najbliższej przyszłości, mają inne plany.

- "Żadnych dzieci, dopóki nie uporządkujemy naszego mieszkania" - powiedziała moja synowa z takim naciskiem, jakbyśmy już ją znudzili tym pytaniem.

Nie mam wnuków, więc po co się denerwować? Chociaż mój mąż i ja nie mamy nic przeciwko wnukom, mamy wiele do zrobienia w wolnym czasie bez nich.

W tym czasie zaczęliśmy budować domek letniskowy. Mój mąż odziedziczył dom na wsi, ale był to taki dom, że nie można było na niego patrzeć bez płaczu, a wchodzenie do niego było w ogóle niebezpieczne.

Musiał wszystko zburzyć i zacząć budować od zera. To bardzo pracochłonne i wymagające dużych nakładów. Wszystkie wolne środki poszły na ten cel, a mój mąż zrobił wiele rzeczy własnymi rękami.

Zdaliśmy sobie sprawę, że przy naszych dochodach nie będziemy w stanie zbudować daczy w ciągu roku. Nie mieliśmy żadnych imponujących oszczędności, a na początku budowy zgarnęliśmy to, co mieliśmy. Ale nie spieszyliśmy się.

Wszystko szło powoli, nie angażowaliśmy syna w naszą pracę, rozumieliśmy, że ma młodą rodzinę, po prostu nie miał dla nas czasu.

Rzadko się widywaliśmy. Mieliśmy swoje zmartwienia, młodzi ludzie mieli swoje. Zapraszaliśmy ich do nas na wakacje, ale nigdy nie przyjeżdżali, byli bardzo zajęci. Musieli zarabiać na mieszkanie.

Rok po ślubie dowiedzieliśmy się, że spodziewają się nowego członka rodziny. Zapytałam syna, co się dzieje z ich mieszkaniem. Przecież moja synowa tak stanowczo stwierdziła, że priorytetem jest mieszkanie, a dopiero potem dzieci.

Mój syn spojrzał w dół i powiedział, że nie ma jeszcze sposobu na zdobycie mieszkania. Zaczęli oszczędzać, ale od roku żyją od wypłaty do wypłaty.

Nie skomentowaliśmy tego. Pogratulowaliśmy młodej rodzinie tego wydarzenia, obiecaliśmy dać im coś przydatnego w życiu dzieci i zajęliśmy się swoimi sprawami.

A co mieliśmy zrobić? Biegać w kółko i mówić, że sprowadzają dziecko do wynajmowanego mieszkania i to nie jest dobre? To nie nasza sprawa.

Są odrębną rodziną, która zdecydowała się na dziecko. Nasz syn i jego synowa są w pełni dorosłymi ludźmi, mieli pełne prawo zmienić zdanie.

Z okazji narodzin naszego wnuka daliśmy im łóżeczko, wanienkę, wózek i przewijak, a resztę musieli kupić sami.

Odwiedziliśmy ich przy wypisie, daliśmy im bukiet od mojej synowej, spojrzeliśmy na ich wnuka, a nawet trzymaliśmy go w ramionach. A potem poszli załatwiać swoje sprawy.

Powoli budowaliśmy domek letniskowy, a gdy dziecko skończyło dwa lata, nowożeńcy przeprowadzili się do innego mieszkania, również wynajmowanego.

Synowa wzdychała, że trudno wynająć dom z dzieckiem, ale i tak cieszyła się, że urodziła. Ale musiała też pomyśleć o mieszkaniu.

Zgodziliśmy się z jej wnioskami, że powinniśmy. Ale nie rozwijaliśmy tematu. Stało się już dla mnie jasne, że podpowiadano nam, abyśmy bardziej aktywnie uczestniczyli w życiu młodej rodziny. Na przykład, dlaczego nie kupimy im mieszkania?

Udawaliśmy, że nie rozumiemy tych podpowiedzi. Nie mamy pieniędzy na zakup mieszkania, a młodzi ludzie wybrali dla siebie tak trudną drogę.

Rok później moja synowa urodziła kolejne dziecko. I zaczęła bardziej aktywnie wzdychać, że jest ciasno z dwójką dzieci w jednym mieszkaniu, a wynajęcie dwupokojowego mieszkania jest drogie.

Współczuliśmy im i powiedzieliśmy, że wszystko się ułoży. Jak tylko moja synowa skończy urlop macierzyński, zarobią wystarczająco dużo na zaliczkę.

Synowa skrzywiła się, jakby ugryzła zgniły orzech, ale nie zażądała od nas pieniędzy. Mój syn w ogóle nie poruszył tego tematu.

Ukończyliśmy daczę, a potem pozostało tylko kilka niedokończonych prac, ale oni nadal domagali się pieniędzy. W tym czasie moja synowa skończyła już urlop macierzyński i wydawało się, że zaczęli oszczędzać na własny dom.

Synowa pracowała przez trzy lata, a syn pracował. Ja i moje wnuki od czasu do czasu pomagaliśmy, kiedy tylko mogliśmy, i nadal pracujemy.

A potem moja synowa powiedziała, że znowu jest w ciąży. Powinnam wspomnieć, że nie mają jeszcze mieszkania. Myślałam, że przynajmniej dostaną kredyt hipoteczny, ale nie.

- Zdecydowaliśmy, że potrzebujemy poduszki powietrznej na czas urlopu macierzyńskiego, nigdy nic nie wiadomo" - powiedział mój syn.

"Cóż, taka twoja wola, postanowiliśmy to zrobić. Ale wtedy synowa już nie wytrzymała i oburzyła się, że jesteśmy jakimiś złymi dziadkami, skoro nie dbamy o to, gdzie będą mieszkać nasze wnuki.

- "Błąkamy się po dziwnych zakamarkach, a mogliście chociaż raz zaoferować nam pomoc!" krzyczała synowa.

"No i znaleźli winowajców! Okazuje się, że nie pozwalamy im kupić mieszkania i zmuszamy do rodzenia dzieci w wynajmowanych mieszkaniach.

Musiałam przypomnieć synowej jej własne słowa, o których zbyt szybko zapomniała. Najpierw zamierzali kupić mieszkanie, a potem mieć dzieci. Po prostu za szybko zmienili buty. Więc jej roszczenia są tylko do niej i jej męża, a my niczego im nie obiecywaliśmy.

- "Ale skończyliście daczę, więc teraz możecie nam pomóc", jej synowa nadal na coś czekała.

"Zrobiliśmy to, a teraz chcemy wyremontować mieszkanie, najwyższy czas. I zrobimy to za własne pieniądze, uwaga!