Byłam szczęśliwa w małżeństwie, bardzo kochałam mojego męża. Pracowaliśmy, wszystko rozwijało się stopniowo, jak to u ludzi.

Pewnego dnia Andrzej powiedział mi, że wieczorem wyjeżdża w delegację. Miałam złe przeczucia, jakbym wiedziała, że nie wróci.

I tak się stało, następnego dnia poinformowano mnie, że zmarł. Szczerze mówiąc, prawie nie pamiętam tego okresu mojego życia, wszystko było zamazane.

Każdej nocy gorzko płakałam w poduszkę, minął rok, a ja wciąż widziałam jego twarz, słyszałam jego głos i gesty w mojej głowie. Teściowie często mnie odwiedzali, zabierali do siebie wnuczkę.

Ciągle też podkreślali, że powinnam pielęgnować pamięć o mężu. Podpowiadali, że nie powinnam sprowadzać do domu nikogo innego. Ale mnie to wtedy nie obchodziło, nie potrafiłam nawet myśleć o innych mężczyznach.

Popularne wiadomości teraz

„Jak mógł zaproponować coś takiego swojej matce. To nie jest odbieranie kotka z ulicy. To jego matka – skomplikowana i skąpa kobieta”

"Przeprowadziłam się do jego mieszkania. Zaczęłam gospodarzyć, niektóre rzeczy wyrzuciłam. Widziałam, że mąż się złości, ale nic nie mówił"

„Zmęczona sprzątaniem, zaproponowałam, żebyśmy pojechali do niego. Po kilku minutach szliśmy do jego mieszkania. Spodziewałam się zastać tam bałagan”

W Polsce 19-latka znalazła w lesie dziecko: niecodzienna historia, która przybrała nowy obrót

Minęło już dziesięć lat, które minęły dla mnie jak chwila. Teraz mam innego męża i dwóch synów. Jest naprawdę kochaną żoną, moja córka nazywa go tatą. Pamiętam mojego pierwszego męża, ale czas naprawdę leczy, a tamten okres wydaje mi się teraz złym snem.

Na początku teściowie patrzyli na mnie z potępieniem, ale zrozumiałam, że to nie moja wina, że życie tak się potoczyło. Nie powiedzieli mi krzywego słowa prosto w twarz, ale wciąż czuję ich wrogość. Rozumiem, że ich syn odszedł, ale to nie znaczy, że nie mam prawa do kobiecego szczęścia.

Życie jest skomplikowaną rzeczą i nikt nie wie, jaki ostry obrót przybierze jutro. Jednocześnie jest bardzo krótkie i naprawdę trzeba je przeżyć szczęśliwie. Wierzę, że nie zrobiłem nic złego. Kocham moją nową rodzinę, ale to nie przeszkadza mi pamiętać i kochać tego, którego już ze mną nie ma.