„Skończyłam czterdzieści lat i mój mąż nagle zapragnął dzieci: gdzie był wcześniej, kiedy go pragnęłam”

Mieszkaliśmy z mężem przez dwadzieścia lat, serce w serce, omawialiśmy wszystko dziesięć razy, życie się ustabilizowało, a on nagle oświadczył, że chce mieć dzieci, że jest dojrzały do prokreacji.

Kiedy mój mąż i ja byliśmy jeszcze zakochaną parą, od razu zaznaczyłam, że nie chcę mieć dzieci. Wyjaśniłam swoje stanowisko, a mój mąż zrozumiał mnie wtedy i przyznał, że też nie planuje mieć dzieci.

Poruszaliśmy ten temat więcej niż raz, omawiając wszystko w najdrobniejszych szczegółach, ponieważ nie jest to łatwy temat. Zgodziliśmy się, że będzie nam dobrze bez dzieci i dopiero wtedy wzięliśmy ślub.

Kupiliśmy mieszkanie, urządziliśmy je według naszych upodobań, pracowaliśmy, podróżowaliśmy, poświęcaliśmy czas i pieniądze na hobby, które nas interesowało. Nie zmieniłam zdania, nadal nie chciałam mieć dzieci.

Z biegiem lat oczywiście zaczęłam podchodzić do tej kwestii spokojniej, ale nadal nigdy nie myślałam o wizycie w szpitalu położniczym.

Dorastałam w dużej rodzinie, gdzie byłam najstarszym dzieckiem. Moja mama miała nas siedmioro i wszyscy, oprócz mnie, urodziliśmy się w tym samym czasie, mój ojciec był w pracy, a ona nie mogła sobie poradzić sama, więc część zmartwień spadła na moje barki.

Przeszłam przez nieprzespane noce, brudne pieluchy, napady złości. Można powiedzieć, wszystkie uroki macierzyństwa. Bo moja mama urodziła mnie w wieku dziewiętnastu lat, a resztę dzieci zaczęła rodzić po zakończeniu edukacji, w wieku dwudziestu trzech lat.

Nie mogłam wychodzić na spacery, musiałam odrabiać lekcje na parapecie i znajdować czas, kiedy nikt mnie do niczego nie potrzebował.

Całe moje życie kręciło się wokół moich braci i sióstr, to było jak zły dzień świstaka. Byłam tym bardzo zmęczona, ale kiedy chciałam odpocząć, wpadałam w histerię mojej matki.

Nie chcieli też pozwolić mi iść na uniwersytet, ponieważ moja matka wciąż nie mogła sobie z tym poradzić, ale uciekłam z domu. Wiedziałam, że rodzice nie pójdą na policję, żeby nie zostać kuratorami.

Nawet łącząc pracę ze studiami, czułem się dużo swobodniej niż wcześniej. W końcu byłem zdany na siebie, a nie na łaskę młodszego rodzeństwa.

Zdecydowałam, że nie chcę dłużej przechodzić przez to piekło. Mój instynkt macierzyński został zdeptany przez tłum młodszego rodzeństwa i starałam się unikać dzieci.

Gdyby mój mąż od razu powiedział mi, że chce mieć w przyszłości spadkobierców, nie wyszłabym za niego. Nadal mam świadomość, że nie jestem chętna do posiadania dzieci.

A teraz mam czterdzieści lat, on ma czterdzieści dwa. I wtedy on deklaruje, że chciałby mieć dziecko. Mamy wszystko, stać nas na dziecko.

"Niektórzy oczywiście to robią, ale ja nie chcę. Mam pewne problemy z moją kobiecą częścią, które nie przeszkadzają mi w życiu, ale musiałabym przejść operację, żeby zajść w ciążę.

Nie chcę tego robić. Nie chcę ryzykować mojego zdrowia. Poza tym mam czterdzieści lat, nie prowadziłam najzdrowszego trybu życia i kto może zagwarantować, że dziecko urodzi się zdrowe?

To ruletka, na którą nie jestem gotowa. Powiedziałam o tym mężowi, a on nie wycofał się ze swojego pomysłu. Chce mieć ze mną dziecko, mówi mi, że wszystko będzie dobrze.

Ale nawet jeśli odłożymy na bok fakt, że moje zdrowie nie jest dobre, jest też wiek, któremu nie można pomóc. Urodzić po czterdziestce, żeby dziecko nie miało młodych i aktywnych rodziców? A potem odejść, gdy dziecko dopiero staje na nogi?

To zły pomysł, nie na czasie. Jeśli pięć czy sześć lat temu mój mąż miał jakąkolwiek szansę mnie przekonać, to teraz już jej nie ma.

Chodzi ponury, jest już przejęty tym pomysłem, a ja patrzę na niego i zdaję sobie sprawę, że nasza szczęśliwa rodzinna historia dobiegła końca. Mój mąż nie wycofa się ze swojej decyzji, ja też nie. Więc będzie rozwód. I jak dobrze się to wszystko zaczęło.