Chłopiec znalazł dziecko porzucone przez rodziców na placu zabaw. A 18 lat później zdarzył się cud

"Dziś jest zimno, kochanie, następnym razem", odpowiadała, a ona miała zbyt wiele do zrobienia, by wyjść.

Magda pracowała na pół etatu w domu, dziergając czapki i szaliki na zamówienie. I teraz miała zamówienie, musiała zrobić na drutach komplet, czapkę, rękawiczki i szalik.

Ale wnuczek uparcie prosił babcię o spacer. "Dobrze, dobrze, przekonałam cię, chodźmy na spacer, ale nie na długo, na dworze jest dziś zimno, a ja muszę robić na drutach" - uległa. Wyszli na zewnątrz, było pusto, wszyscy poszli do domu w taką pogodę.

Oczywiście wnuk biegał dookoła, a kobiecie było już zimno. "Chodźmy, Adam, bo się rozchorujemy. Mieliśmy dziś mały spacer i to wystarczy" - powiedziała kobieta.

Ale dziecko było niespokojne, biegało po całym placu zabaw i chowało się w labiryncie dla dzieci i stało się ciche. Kobieta wołała go i wołała, ale on milczał; poszła do labiryntu, zawołała go, a on odpowiedział: "Babciu, tu jest lalka, zabierzmy ją".

Magda weszła do labiryntu i zobaczyła, że jest tam torba, a z niej dochodzi pisk. Ogarnęło ją przerażenie; otwierając torbę, zobaczyła dziecko, bardzo małe, owinięte w cienką pieluszkę.

Było oczywiste, że dziecku było zimno, jego twarz była już sina z zimna. Chwyciła go i przytuliła do siebie, ogrzewając go. Kobieta zadzwoniła po karetkę drżącymi rękami.

Przyjechała karetka i funkcjonariusze policji. Dziecko zostało zabrane do szpitala, a kobieta i jej dziecko zostali, aby złożyć zeznania funkcjonariuszom. Funkcjonariusze zapytali, jak znaleziono dziecko.

Marta powiedziała, że to jej wnuk znalazł dziecko, biegał wszędzie, nie usłyszałaby pisku dziecka, gdyby jej nie zawołał. Brawo!" - pochwaliła go pracownica.

Kobieta wciąż zastanawiała się, jak mogła wyrzucić własną krew, skoro jej serce nie pękło. Pracownik nie był zdziwiony: "Co się po prostu dzieje: ludzie wyrzucają ją do kosza i oddają komuś, w dzisiejszych czasach nic nas nie dziwi". Babcia poprosiła go, aby zadzwonił do niej, aby dowiedzieć się, czy z dzieckiem wszystko w porządku.

Dowiedział się, że dziecko zostało zbadane i przetestowane, wszystko było w porządku, miał lekką hipotermię, ale wyzdrowieje. Chociaż powiedział, że gdyby trwało to trochę dłużej, dziecko by nie przeżyło. Zostali wypuszczeni, a kobieta i jej wnuk wyszli.

Co to za praca, pomyślała, dziś zdecydowanie nie jest na to czas, z tymi wszystkimi wstrząsami. Rano postanowiła dowiedzieć się czegoś o dziecku i zadzwoniła do szpitala. Na początku nie chcieli jej nic powiedzieć: "Dlaczego jesteście zainteresowani i kto jest spokrewniony z dzieckiem?" zapytali na drugim końcu.

- "Nie jesteśmy z nikim spokrewnieni, chcemy tylko dowiedzieć się czegoś o dziecku, bo to ja i mój wnuk znaleźliśmy je wczoraj" - odpowiedziała Magda.

- O, to wy, ratownicy dziecka. To dziewczynka. Nic jej nie jest. Wykonaliście kawał dobrej roboty, nie pozwoliliście jej się zgubić - mówiła innym tonem pracownica - Chciałabym ją odwiedzić, może potrzebuje czegoś do kupienia, to przyniesiemy - poprosiła kobieta.

- "Generalnie nie jest to dozwolone, ale możemy zrobić wyjątek dla ratowników, więc przyjdź jutro po południu.

"Przynieś pieluchy i mieszankę dla niemowląt" - powiedziała pracownica służby zdrowia. Następnego dnia, kupiwszy wszystko, czego potrzebowali, ona i Adam poszli zobaczyć dziecko. Zostali wpuszczeni do środka.

Dziecko było tak małe i urocze, że kobieta nie mogła powstrzymać łez. Przywiozła ze sobą szeroki szal, wykonany z miękkiej przędzy w jasnoszarym kolorze, z wzorami wzdłuż krawędzi, zrobiony przez nią na drutach.

Pewnego dnia chciała go zrobić na drutach, nie po to, by go sprzedać, ale po to, by go zrobić na drutach, a on leżał tam, jakby czekał na swój czas. Przykryła nim dziecko i życzyła mu szczęścia, ocierając jego łzy.

Zadzwonili ponownie, pytając o los dziewczynki; nadano jej imię Sofia. Zaniedbana matka została odnaleziona i pozbawiona praw do dziecka. Wkrótce dziewczynka została adoptowana, a bezdzietna rodzina zakochała się w niej od pierwszego wejrzenia i przygarnęła ją.

Minęło osiemnaście lat. Magda bardzo się postarzała, ale wciąż żyła i była aktywna, piekąc ulubione ciasto wnuka: obiecał, że przyjdzie, był bardzo tajemniczy i nic więcej nie powiedział, tylko poprosił ją o ugotowanie czegoś smacznego, mówiąc, że ma dla niej niespodziankę.

Drzwi się otworzyły i wszedł Adam z dziewczyną: "Babciu, poznaj moją dziewczynę, Sofię, pobierzemy się; jesteśmy jak dwie połówki jednej całości, kiedy ją zobaczyłem, poczułem się, jakbym znał ją całe życie".

- "Wow, to wspaniała wiadomość, Adam!!! Witaj w naszej rodzinie, Sofio" - powiedziała kobieta. Dziewczyna zawstydziła się, uśmiechnęła i zaczęła odwijać szalik z kurtki; Magda to zauważyła i zaniemówiła.

- "Co za interesujący wzorzysty szalik" - powiedziała kobieta do dziewczyny - "Tak, mam ten szalik, odkąd pamiętam, i od lat nie mogę się z nim rozstać, cenię go i rzadko noszę".

Magda oczywiście rozpoznała ten szalik, który kiedyś dała znalezionemu dziecku na szczęście. Niesamowite, jak to się w życiu układa: Adam uratował swoją przyszłą żonę. Było oczywiste, że są sobie przeznaczeni z góry i to opatrzność doprowadziła chłopca do niej tego dnia, aby ją uratować.

Pisaliśmy również o: Ewa Błaszczyk pogrążona w żałobie. Poruszające wyznanie aktorki chwyta za serce

Może zainteresuje: Alexander zdecydował się pojechać na pogrzeb swojej siostry, mimo że nic ich nie łączyło. Nie wiedział, że ta podróż wkrótce zmieni jego życie

Przypominamy o: Kobieta weszła do autobusu i zażądała miejsca, na którym siedzieliśmy z synem. Sekundę później sytuacja zmieniła się zupełnie odwrotnie