Staruszka była załamana i gorzko płakała, nie chciała iść do domu opieki, ale syn był nieugięty: "Michał, ja cię wychowałam, a ty mnie tak traktujesz"

Wszystkie koleżanki na podwórku cieszyły się z jej szczęścia, a niektóre były nawet zazdrosne. Syn Anny był bardzo zamożnym człowiekiem i stać go było na zapewnienie matce godnej starości.

Ale to nie było takie proste, nie zamierzał zabierać matki do siebie, miał rodzinę, a matka nie była częścią jego planów, więc rozwiązał problem w inny sposób.

W dniu, w którym przybył do domu matki, była ona bardzo szczęśliwa: "No, Michał, jedźmy do wnuków, przygotowałam już dla nich prezenty, zobacz".

Wtedy Michał spojrzał na nią zimnym wzrokiem i powiedział: "Mamo, pojedziesz do domu opieki, tam jest dużo takich jak ty, a my jedziemy na wycieczkę i nie mamy czasu się tobą zajmować, sprzedam mieszkanie albo przyjmę lokatorów, jeszcze nie zdecydowałem".

I wtedy staruszka zrozumiała, że jej zwykłe życie się skończyło, że jej własny syn traktuje ją jak bezużyteczną rzecz: "Michał, ja cię wychowałam, a ty mnie tak traktujesz". "Czego nie zrobiłam, kiedy byłam młoda, czy nie dałam ci całej mojej miłości i siły?"

"Mamo, to już nie te czasy co kiedyś, dzieci mają prawo żyć jak chcą, pakujmy się i jedźmy" - powiedział syn.

Anna powoli spakowała swoje rzeczy i wyjechała do domu opieki, a jej ostatnie słowa do syna brzmiały następująco: "Życie, podobnie jak ludzie, nie zawsze traktuje nas tak, jak na to zasługujemy, ale istnieje złota zasada: własny przykład jest najlepszą nauką dla przyszłych pokoleń. Myślę, że twoje dzieci właśnie to zrobią".