Byłem bardzo zakochany w mojej koleżance z klasy, Sofii.

Po ukończeniu szkoły poszliśmy do pracy. W pełni zasmakowaliśmy dorosłego życia. Oświadczyłem się Sofii, a ona się zgodziła.

Martwił ją jednak fakt, że byłem nowicjuszem i nie miałem własnego mieszkania. Nie chciała mieszkać w akademiku. Ja również martwiłem się kwestią mieszkaniową. Mimo to przekonałem ją, żeby za mnie wyszła.

Dlaczego ją przekonałeś? Ponieważ nie wydawała się mieć wielkiego pragnienia. Tak mi się wydaje. Pochodzę z zamożnej rodziny, a moi rodzice obiecali pomóc mi z mieszkaniem. Wierzyłem, że z własnym mieszkaniem życie będzie spokojne i wyważone.

Mój ojciec postanowił wyprawić wielkie wesele. Ale Sofia nie chciała świętować w mojej wiosce. Moi rodzice zgodzili się zorganizować wesele w mieście i zarezerwować luksusową restaurację. Zaproszono ponad 100 osób. Nadszedł ten dzień.

Popularne wiadomości teraz

„Życie nauczyło mnie, że czasami nieznajomi są drożsi niż rodzina: nawet wstyd im o tym mówić”

"Przeprowadziłam się do jego mieszkania. Zaczęłam gospodarzyć, niektóre rzeczy wyrzuciłam. Widziałam, że mąż się złości, ale nic nie mówił"

„Zmęczona sprzątaniem, zaproponowałam, żebyśmy pojechali do niego. Po kilku minutach szliśmy do jego mieszkania. Spodziewałam się zastać tam bałagan”

„Synowe się postarały. No cóż, postanowiłam odpłacić im tym samym. Na Dzień Matki podarowałam im obu użyteczny prezent – miskę”

Przybyłem do urzędu stanu cywilnego z wyprzedzeniem, zdenerwowany i zmartwiony. Goście już przybyli. Ale Sofii wciąż nie było. Byłem bezgranicznie zakochany i już wymyśliłem 10 powodów, dla których nie mogła przyjść na swój własny ślub.

Moja mama stała tam ze łzami w oczach i była wyraźnie zdenerwowana. Nagle przyjaciółka Sofii podeszła do mnie i szepnęła mi do ucha, że zmieniła zdanie na temat ślubu ze mną i nie przyjdzie. Po tych słowach moje oczy pociemniały.

Było mi bardzo żal siebie, a przede wszystkim moich rodziców i gości, którzy zebrali się i przyjechali sto kilometrów stąd. Nic nikomu nie mówiąc, wyszedłem na zewnątrz. Usiadłem na ławce.

Nagle usłyszałam płacz. Odwróciłem się i zobaczyłem bardzo ładną dziewczynę w sukni ślubnej. Podszedłem do niej i zapytałem, dlaczego płacze w tak ważnym dniu. Zaczęła płakać jeszcze głośniej, mówiąc, że jej narzeczony postanowił nie przyjść na ślub.

Ogólnie rzecz biorąc, sytuacja była taka sama jak moja. Nie miałem nic do stracenia. Wyciągnąłem do niej rękę i powiedziałem: "Proszę cię o rękę i serce, proszę zostań moją żoną! I obiecuję, że nigdy nie sprawię, że będziesz tak gorzko płakać".

Dziewczyna spojrzała na mnie ze zdziwieniem, pokiwała zdezorientowana głową i w milczeniu wyciągnęła do mnie rękę. Otarłem jej łzy i poszliśmy do moich gości. Przedstawiłem im moją pannę młodą.

Ponieważ nikt nigdy wcześniej nie widział mojej Sofii, bili nam brawo. Nikt nic nie zrozumiał, oprócz mojego przyjaciela. Podbiegł do mnie i wysyczał mi do ucha, że zwariowałem.

Poprosiłem go, żeby mi nie przeszkadzał, tylko pobiegł do urzędu stanu cywilnego i załatwił poprawienie imienia i nazwiska w księdze meldunkowej. Pobraliśmy się, moja panna młoda okazała się sierotą.

Na weselu były tylko jej przyjaciółki. Mieliśmy luksusowe wesele. Nadal mieszkamy razem. Niczego nie potrzebujemy. Moi rodzice pomogli nam z mieszkaniem. A potem urodziła nam się córka.

A potem kolejną. Mamy to, co najważniejsze - miłość, szacunek i wzajemne zrozumienie. Dlaczego postanowiłem się tym podzielić? Ponieważ niedawno poznałem Sofię. To był zupełny przypadek.

Od razu wiedziałam, że jej życie nie jest łatwe. Zaczęliśmy rozmowę. Długo przepraszała, a ja jej podziękowałem. Inaczej nie poznałbym najlepszej kobiety na tej ziemi.

Pisaliśmy również o: Mój syn zadzwonił do mnie i powiedział, że od teraz jego córka będzie mieszkać w moim mieszkaniu i będę musiała się wyprowadzić

Może zainteresuje: Moja matka oddała mnie do sierocińca dla nowego mężczyzny i przypomniała sobie o mnie 10 lat później. Nie uwierzycie, czego teraz ode mnie wymaga

Przypominamy o: Ostatni świadek. Jak kztałtują się losy kelnerki po dramatycznym zdarzeniu z Piotrem Woźniakiem-Starakiem